پایگاه جامع فرق؛ ادیان و مذاهب_ اخیراً خبری منتشر شد که در آن نوجوانی اهل ایذه با فداکاری جان دو نفر را نجات داد اما درعین‌حال متأسفانه جان خود را از دست داد. زیبایی این حرکت به حدی بود که توجه رسانه‌های خارجی را نیز جلب کرد و این رسانه‌ها به انتشار آن مبادرت کردند.
اما شاید جای تعجب باشد وقتی بدانیم طبق الهیات پروتستان که مورد قبول مسیحیان تبشیری است این عمل افتخارآمیز هیچ ارزشی ندارد! در واقع طبق این الهیات که به "الهیات فیض" مشهور است هیچ عمل خیری بدون فیض خدا مورد پذیرش نیست و ارزش ندارد.
طبق الهیات فیض تنها راه نجات بشر فیض خدا است: «ما را نیز که در خطایا مرده بودیم با مسیح زنده گردانید، زیرا که محض فیض نجات یافته‌اید.» (دوم افسسیان 2:5)
 و عمل انسان هیچ‌گونه دخالتی در نجات او ندارد و صرفاً بخشش خداست: «زیرا که محض فیض نجات یافته‌اید، به‌وسیلة ایمان و این از [عمال] شما نیست بلکه بخشش خداست»، (افسسیان 2:8). در وقع یگانه شرط  لازم و کافی نجات، داشتن فیض است که البته این فیض بدون درنظرگرفتن لیاقت شخص به او داده می‌شود. یعنی ممکن است شخصی انسان بسیار خوبی باشد اما فیض خدا را دریافت نکند اما در مقابل انسان شریری فیض خدا را دریافت و نجات پیدا کند. علت این که اعمال نیک و بد در دادن یا ندادن فیض تأثیر ندارند این است که فیض عمل رایگان خداست «و به فیض او مجّاناً عادل شمرده می‌شوند» (رومیان 3:24) و وقتی عملی رایگان باشد یعنی لازم نیست بهایی برای به‌دست‌آوردن آن پرداخت کرد. پولس در این باره می‌گوید: «و اگر [نجات] از راه فیض است دیگر از اعمال [نیک] نیست وگرنه فیض دیگر فیض نیست. امّا اگر از اعمال است دیگر از فیض نیست والاّ عمل دیگر عمل نیست» (رومیان 11 :6)
از جنبه‌ی دیگر، دلیل اینکه اعمال خوب در نجات انسان و فیض خدا دخیل نیست این است که کسی به اعمال خود مغرور نشود! «محض فیض نجات یافته‌اید، به‌وسیلة ایمان و این از شما نیست بلکه بخشش خداست، و نه از اعمال، تا هیچ‌کس فخر نکند».(افسسیان 2:9)
حال اگر شخصی در سراسر عمرش کارهای خوب و انسان‌دوستانه انجام دهد؛ جان انسان‌های زیادی را نجات دهد، به خیریه‌ها کمک کند و هرآنچه در زمره‌ی نیکی است را به جا آورد اما فیض خداوند را نداشت باشد و مسیحی نباشد، هیچ‌کدام از این اعمال از او پذیرفته نیست و در نجاتش کمترین دخالتی ندارند. در واقع گرچه از نظر وجدان و عقل سلیم کار مرحوم لندی زیبا بود اما در الهیات مسیحی تبشیری خدا هیچ نظر مثبتی به این کار ندارد.
این در حالی است که قرآن مجید در مورد اعمال انسان می‌فرماید: «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ،  وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ؛ و هرکس هموزن ذره ای بدی کند، آن بدی را ببیند. پس هرکس هموزن ذره ای نیکی کند، آن نیکی را ببیند»( زلزال 7-8) به عبارت دیگر انسان هیچ کار خوب یا بدی مرتکب نمی‌شود مگر اینکه نتیجه‌‌ی آن را ببیند وشرط  فیض برای افراد لحاظ نشده است.
البته باید یادآوری شود که این نوع نگاه مخصوص پروتستان‌ها است و همان‌طور که بیان شد نوایمانان مسیحی و مسیحیان تبشیری عموماً پروتستان و قائل به الهیات فیض هستند، اما کاتولیک‌ها هم عمل و هم فیض را مهم می‌دانند و معتقدند اعمال خوب و بد در کسب فیض تأثیر دارند.