بنی عباس با این‌که به نام اهل بیت (علیهم‌السلام) حکومت را از بنی‌امیه ربودند، ولی در ظلم به خاندان نبوت، دست کمی از آن‌ها نداشتند. اینک به اختصار به گوشه‌ای از ظلم بنی عباس به خاندان وحی (سلام‌الله‌علیهم) اشاره می‌کنیم.

هارون الرشید هنگامی‌که از عمره ماه رمضان به سوی بغداد برمی‌گشت، امام کاظم (علیه‌السلام) را با خود به آن‌جا برد و ایشان را تا آخر عمر مبارک امام کاظم (علیه‌السلام) زندانی کرد.[1]
امام کاظم (علیه‌السلام) در روزی از آن روزها، نامه‌ای به هارون الرشید فرستاد و در آن نوشته بودند که: هیچ روزی از روزهای سختی و بلا، از من نمی‌گذرد مگر این‌که به همراه آن روزی از روزهای خوشی تو می‌گذرد، تا این‌که هر کدام از ما به روزی برسیم که تمام شدنی نیست و اهل باطل در آن‌جا زیان‌کارند.[2]
بعد از این همه سختی و زجر به حضرت (علیه‌السلام)، ایشان را در زندان مسموم می‌کند.
از دیگر بلاهای بنی عباس، قتل امام رضا (علیه‌السلام) است؛ ابن حبان در زندگی‌نامه امام رضا (علیه‌السلام) نگاشته: حضرت علی بن موسی الرضا در طوس، به‌وسیله نوشیدنی (زهرآلود) که مأمون به ایشان داد، در همان ساعت به شهادت رسیدند.[3]
متوکل نیز یکی از خلفای بنی عباس بود، وی به اعتراف برخی از پیروانش، ناصبی بود، و حرمت قبر امام حسین (علیه‌السلام) را شکسته و قبر و گنبد ایشان را منهدم کرد؛ هم‌چنین مردم را از زیارت حضرت منع کرد.[4]
آیا چنین افرادی، لیاقت خلافت را دارند؟
مگر خداوند متعال نمی‌فرماید: «وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ.[هود/113] به کسانی‌که ظلم می‌کنند، متمایل نشوید و گرنه آتش جهنم به شما خواهد رسید.» پس با چه مجوزی، برخی از فرق اسلامی، معتقد به امامت و خلافت این افراد می‌شوند؟!

پی‌نوشت:

[1]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج15، ص14، دار الغرب الإسلامي – بيروت، 1412ق. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج15، ص19. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. ابن حبان، الثقات ، ج8، ص456، دارالفکر، 1395ق. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. ذهبی، تاریخ الاسلام، ج17، ص18. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج9، ص445،دار الحدیث، قاهره، 1427ق.