گروه‌های افراطی تکفیری مانند القاعده، داعش، و... با جهل و نادانی و تبعیت از اسلاف خود همیشه به صورت خطر جدّی و غده‌ی سرطانی در بدنه اسلام وجود داشته‌اند که خوارج صدر اسلام یک نمونه بارز از ایشان بوده است و در سده‌های بعدی افرادی مانند بربهاری‌ها و ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب با تشخیص نادرست از دین، ناهنجاری‌های فراوانی را به‌وجود آوردند.
این تفکر افراطی تکفیری در عصر معاصر که عصر تکنولوژی، پیشرفت تمدن و فرهنگ اجتماعی بین المللی است هم از دامن اسلام زدوده نشد و دشمنان قسم خورده اسلام، به‌وِیژه یهود و استعمارگران غربی با مکر و فریب در میان برخی به اصطلاح مسلمان‌نماهایی که نه آیات قرآن را فهمیدند و نه روایات نبوّی را درک کردند، تفرقه ایجاد کرده و این همان فرصت و حربه‌ای بود که دشمنان اسلام از آن استفاده کردند و روش اختلاف بینداز و حکومت کن را در پیش گرفتند و خون، مال، جان، ناموس مسلمین را به هدر دادند تا به منافع خود دست یابند.
لذا سران و سرکردگان گروه‌های افراطی تکفیری وهابی‌گرا، مانند اسامه بن لادن، ابومصعب زرقاوی، ابوبکر بغدادی و بسیاری دیگر که به‌وسیله همین مکر و فریب به دام اشغالگران غربی یهودی افتادند و با گفتار و سخنان تفرقه‌افکنانه خود جنایات و فجایع بی‌شماری را در میان فرق و مذاهب مختلف اسلامی و مسلمانان به‌وجود آوردند که تاریخ از بازگو کردن آن اعمال ننگین و زشت این‌ها شرم دارد، ازجمله سخنان تفرقه‌افکنانه آن‌ها، مصاحبه ابومصعب زرقاوی سرکرده‌ی داعش است که طی گفتاری درباه‌ی شیعه بیان داشته است که: «روافض طایفه خبیثی است که از دین اسلام خارج شده است و برای جنگ و مبارزه با اهل سنت شکل گرفته است.»[1] که در ردّ سخن او باید گفت که اگر به تاریخ اسلام رجوع کنیم، اولاً: خواهیم دید که در اکثر مواقع، شیعیان در اقلّیت بودند و همه حکومت‌ها سنی مذهب بودند مثل ایوبیان، عثمانی‌ها و... و ثانیاً: این‌که این سخن او از اسلافش مثل ابن تیمیه و دیگران سرچشمه گرفته است و او طوطی‌واربیان کرده و از آنان تبعیت کرده است، در حالی‌که عالمان بزرگ اهل سنت در مورد ابن تیمیه نظرات جالبی دارند از جمله: ابن‌حجر هیثمی می‌گوید: «خداوند - ابن تیمیه- را خوار و گمراه و کور و کر قرار داده است.»[2] و یا شوکانی می‌گوید: «محمد بخاری حنفی متوفای 841 قمری، از بدعت و کفر ابن تیمیه سخن گفته و شوکانی در مجلس خود تصریح کرده که اگر کسی ابن تیمیه را شیخ الاسلام بنامد، خودش کافر است.»[3] و یا عسقلانی می‌گوید: «قاضی مالکی دمشق حکم به کفر او داده و گفته هر کس معتقد به عقاید ابن تیمیه باشد، خون و مالش مباح و حلال است.»[4] در نتیجه سخن او که اقتباس از ابن تیمیه‌ای است که شیعه و روافض را انسان‌های خبیث معرفی می‌کند و دیگر این‌که حتی عالمان اهل سنت هم او را قبول ندارند، بی‌ارزش و باطل است.
او در جای دیگری از سخنان خود بیان داشته است که: «... روافض، غیر از اهل سنت، هیچ گروهی را دشمن ندانسته و اهل سنت را تنها دشمن حقیقی خود می‌دانند.»[5] که باز در ردّ سخن او باید گفت در این جنگ خانمان‌سوز داعش طی سال‌های اخیر معلوم بوده است که چه کسانی دشمن حقیقی اهل سنت هستند و جایگاه شیعه در کنار اهل سنت در نبرد با تروریست‌های داعشی افراطی تکفیری در کجاست. او در بیانیه‌ای که در سال 2005 میلادی صادر کرده است، جنگ تمام عیاری را علیه شیعیان به راه می‌اندازد و می‌گوید: «این یک فراخوان به تمام اهل سنت و جماعت است، از خواب غفلت بیدار شوید و از بی‌اعتنایی بپرهیزید، ... چرخ‌های جنگ برای نابودی اهل سنت در حرکت است و متوقف نمی‌شود، ... گروه‌های جهادی تصمیم گرفته‌اند که دولت نوادگان ابن علقمی و نوکران صلیبی‌ها را به یک جنگ تمام عیار به‌ویژه با شیعیان در هر کجا که ممکن باشد به راه بیندازند...»[6]
در نتیجه زرقاوی با این سخنان باطل و تفرقه‌افکنانه از مسیر اصلی خود که جنگ با آمریکا و استعمارگران غربی بود، دور شد و جنگ مذهبی را در بلاد مسلمین به راه انداخته است، و این همان چیزی است که دشمنان قسم خورده، نقشه‌ی آن را کشیدند و ظاهراً هم تا به الان موفق بوده‌اند.
فاعتبروا یا اولی الابصار

پی‌نوشت:

[1]. نقد جریانهای تکفیری، جمعی از نویسندگان، دار الاعلام، قم، ایران، فصل 11 ص288.
[2]. الفتاوی الحدیثیه، ابن حجر هیثمی، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ص86.
[3]. بدر الطالع، شوکانی، دار المعرفه، بیروت، لبنان، ج2 ص260. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
الضوء اللامع لاهل قرن التاسع، سخاوی، ج9، ص291و292. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. الدرر الکامنه، عسقلانی، حیدر آباد، هند، ج1 ص147. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. تحلیل و بررسی تاریخ و افکار داعش، محمد ابراهیم نژاد، دار الاعلام، قم، ایران، ص63.
[6]. افکار و تشکیلات داعش، عبدالمحمد شریفات، دار الاعلام، قم، ایران، ص57.
نقد جریانهای تکفیری، جمعی از نویسندگان، دار الاعلام، قم، ایران، فصل 11 ص288- 289.