پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یک مبلّغ بهائی در گفت‌وگو با یک جوان شیعه، موضوع فرارسیدن اَجل اسلام را به بحث نشستند:
مبلّغ بهائی: چطور وقتی اَجل اسلام فرا رسیده و دوره‌ی آن تمام شده، باز هم به آن پایبندید؟!
جوان شیعه: چه دلیلی برای این ادعایتان دارید در حالی که آیات و روایات بسیاری بر خاتمیت پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) تأکید دارد؟!
مبلّغ بهائی: خب در قرآن آمده که هر اُمّتی اَجلی دارد: «وَ لِکُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا يَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا يَسْتَقْدِمُونَ [اعراف/34]؛ برای هر قوم و جمعیّتی، زمان و سرآمد (معیّنی) است و هنگامی که سرآمد آن‌ها فرا رسد، نه ساعتی از آن تأخیر می‌کنند، و نه بر آن پیشی می‌گیرند» و اَجل اسلام هم از این قاعده مستثنی نیست!
جوان شیعه: در زبان عربی، کلمه‌ی «اُمّت»، به معنای جمعیت و گروهی به کار رفته که هدفی واحد دارند، نه به معنای دین و مذهب [1] و در قرآن چندین‌بار کلمه‌ی اُمّت، در معنای جمعیّت و گروه، به کار رفته است.[2] با این حال چه دلیلی برای تفسیر واژه‌ی اُمّت به دین دارید؟!
مبلّغ بهائی: حالا فرضاً که دلیلی بر تفسیر واژه‌ی اُمّت به دین وجود داشت. آنوقت پایان پذیرفتن اَجل اسلام را می‌پذیرید؟!
جوان شیعه: خیر، چون بر فرض هم که چنین دلیلی وجود داشته باشد، باز هم آیات و روایات، پایان اسلام را در قیامت معرفی کردند؛ قیامتی که آیات بسیار و صریحی در خصوص آن وجود دارد و قابل تأویل به پیشوایان بهائی نیست. همچنان که پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) فرموده‌اند: «حَلالُ مُحمَّد حَلالٌ إلی یَومِ القِیامه و حَرامُهُ حَرامٌ إلی یَوم القیامه [3]؛ حلال حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) حلال است تا روز قیامت و حرامش حرام است تا روز قیامت».

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: فضل بن الحسن طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران: ناصر خسرو، چاپ 3، 1372، ج 4، ص 640.
[2]. از جمله سوره‌ی قصص آیه 23؛ سوره‌ی آل‌عمران آیه 160؛ سوره اعراف آیه 164.
[3]. کلینی، الکافی، (ترجمه سیدجواد مصطفوی)، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1365 ش، ج 1، ص 58.