ابوزرعه رازی را معاصر احمد بن حنبل و از علمای حنابله بر می‌شمرند و غالیان از حنابله در مورد وی نیز غلوهای بسیاری کرده‌اند که از جمله آن، صحبت کردن وی با خداوند است. البته ناگفته نماند که اکثر ادعاهای غلوآمیز در مورد وی، و باقی بزرگان حنابله، همه با استناد به خواب و رؤیا است. از جمله این‌که ابن عساکر از ابوالعباس واعظ رازی نقل می‌کند: شخصی ابوزرعه را در خواب دید و از وضعیت وی جویا شد. وی در پاسخ گفت: در مقابل پروردگار ایستادم و به خداوند عرض کردم: من به خاطر حفظ دین تو دچار مشکلاتی شدم و از ناحیه مردم، مورد آزار و اذیت قرار گرفتم. خداوند فرمود: چرا بندگانم را به من واگذار نکردی و خودت پیش من نیامدی؟[1]

پی‌نوشت:

[1]. «رئی ابوزرعه فی النوم، فقیل: ما فعل الله بک؟ قال: وفقنی بین یدیه، فقلت: یا رب! لقد أوذیت فیک. فقال: هلا ترکتَ خلقی علیّ.» ابن عساکر دمشقی، تاریخ دمشق کبیر، دار الفکر، ج38، ص37. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.