خداوند بعد از ارسال رسل، در ضمن آگاه نمودن مردم به بایدها و نبایدها، به افراد صالح و نیکوکار، وعده بهشت و به کافران و تکذیب کنندگان آیات و اوامر الهی، وعده عذاب در دوزخ و آتش جهنم را داده است. اما از طرفی هم به بندگان تا قبل از فرا رسیدن اجل، مهلت داده است تا با بازگشت و توبه به درگاه خداوند، گذشته خود را ترمیم نموده و استحقاق بخشایش خداوند را برای خود فراهم کنند. از سویی دیگر نیز خداوند چون حساب و کتاب دقیق اعمال افراد را به زمان قیامت موکول کرده است، تمام مردم را در حالت خوف و رجاء نگه داشته است تا هم گنهکاران امید به بازگشت و توبه داشته باشند و هم این‌که نیکوکاران خود را در معرض سقوط بدانند.
از این رو بهشت از پیش، برای کسی تعیین نشده است، گرچه طبق ظاهر از روی اعمال و کردار افراد می‌توان احتمال بهشتی و یا دوزخی بودن آن‌ها را تا حدودی حدس زد. اما این‌که سخن عده‌ای، مانند کسانی را که در حق احمد بن حنبل غلو کرده و وی را اولین وارد شونده به بهشت معرفی می‌کنند، قابل پذیرش نیست.
غالیان در این باب روایتی را از خواب یک شخص نقل می‌کنند که دیده بود: «قیامت بر پا شده و احمد بن حنبل با چهره‌ای بسیار زیبا، سوار بر اسب است و منادی صدا می‌زند: امروز هیچ‌کس حق ندارد، جلوتر از احمد بن حنبل راه برود (و وارد بهشت شود.)»[1]

پی‌نوشت:

[1]. «رَأَيْتُ كأَنَّ القِيَامَةَ قَدْ قَامَتْ، وَإِذَا بِرَجُلٍ عَلَى فَرَسٍ بِهِ مِنَ الحُسْنِ مَا اللهُ بِهِ عَلِيْمٌ، وَمُنَادٍ يُنَادِي: أَلاَ لاَ يَتَقَدَّمَنَّهُ اليَوْمَ أَحَدٌ. قُلْتُ: مَنْ هَذَا؟ قَالُوا: أَحْمَدُ بنُ حَنْبَلٍ.» ذهبی، سیر اعلام النبلاء، موسسه الرساله بیروت، ج11، ص349. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.