پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بودجه کشور ایران در سال 1396 بالغ بر 11.527.108.969.000.000 ریال بود.[1] از این مبلغ تنها حدود 5 درصد از این بودجه، مربوط به امور دفاعی و نظامی بود که به نهادهایی چون ستاد كل نيروهای مسلح، ارتش، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، وزارت دفاع و بسيج تعلق گرفت. عمده این بودجه صرف حقوق پرسنل و همچنین تولید و تقویت ادوات جنگی (دفاعی) می‌شود. از سویی دیگر، ایران در منطقه نیز حضور مستشاری دارد. و این حضور در جهت حفظ منافع دینی و ملی ایران است. این حق طبیعی ایران است که در منطقه‌ی خود حضور داشته باشد. وقتی که امریکا و انگلیس و فرانسه و... در خاورمیانه حضور دارند (به بهانه‌ی حراست از منافع ملی خود) در حالیکه سرزمین‌های آنان هزاران کیلومتر دورتر از خاورمیانه است، آیا ما حق نداریم در منطقه‌ی خودمان حضور داشته باشیم؟ جمهوری اسلامی ایران با یک ریال هزینه، از هزار ریال خسارت جلوگیری می‌کند و منافع مذهبی و ملی را بر پا نگه می‌دارد و چه عقلانیتی بالاتر از این؟ لیکن برخی گوششان به حرف حق بدهکار نیست. شعار «نه غزه، نه لبنان» سرمی‌دهند و متوهّمانه گمان می‌کنند که خرج همه ملت‌های خاورمیانه را می‌دهند. در حالیکه چنین نیست. شاید بسیار بسیار کمتر از 1 درصدِ بودجه ایران صرف منافع منطقه‌ای می‌شود. چرا نشود؟ باید بشود... اما خطاب به جماعت آریاگرا که روز و شب دم از کورش و اجداد آریایی می‌زنند به عرض برسانیم که اگر حضور در منطقه (عراق و سوریه و لبنان و ...) بد است، پس اجداد خودشان در سوریه و فلسطین و ... چه می‌کردند؟! سندی از پی‌یِر لوکوک (دانشمند زبان‌شناس و تاریخ‌پژوه بزرگ فرانسوی):

اما حقیقت این است که جماعت باستانگرا که دم از کورش و هخامنشیان می‌زنند غالباً اعتقادی به ادعاهای خود ندارند. سران این جماعت، بیشتر در پی خوش‌رقصی برای امریکا و اسرائیل هستند. به جز جماعتی اندک از آنان که اهل انصافند و حضور ایران در منطقه‌ را می‌پسندند.

پی‌نوشت:

[1]. خانه ملت، خبرگزاری مجلس شورای اسلامی، 15 اسفند 1395.
[2]. همشهری آنلاین، شنبه 25 آذر 1396، کد مطلب: 392616.
[3]. پی‌یر لوکوک، کتیبه‌های هخامنشی، ترجمه نازیلا خلخالی، تهران: انتشارات فرزان، چاپ سوم، ص 32-33.