پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ بسیاری آیات دال بر این مطلب است که عذاب الهی فرع بر اتمام و اقامه حجت است. مانند آیاتی که عذاب را مشروط به آمدن رسول می‌دانند.
خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَما كُنَّا مُعَذِّبینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولا.[إسراء/15] ما بدون این‌که پیامبری را [برای هدایت و اتمام حجت به سوی مردم] بفرستیم، عذاب کننده [آنان] نبودیم.»
آیه‎ی مذکور ناظر به این است که خداوند متعال پیش از فرستادن انبیاء، انسان‌ها را گرفتار عذاب نمی‌کند. لذا فردی که نسبت به دین جاهل باشد، تا زمان ابلاغ حجت، معذور است.
بسیاری از مفسران بزرگ اهل سنت و شیعه بر این مطلب اتفاق نظر دارند که طبق این آیه شریفه خداوند متعال هیچ کس را قبل از فرستادن انبیاء و اتمام حجت عذاب نمی‌کند.[1]

محمد امین شنقیطی از علمای سلفی معاصر در این باره می‎گوید: آیات قرآن بر این مطلب تصریح دارند که خداوند متعال کسی را قبل از قیام حجت و انذار انبیاء عذاب نمی‌کند و صرف وجود ادله و فطرت برای اتمام حجت کفایت نمی‌کند، لذا خداوند می‌فرماید؛ زمانی عذاب می‌کنیم که رسولی را بفرستیم و این طور نیست که خداوند با استناد به عقل و فطرت مردم، آنان را عذاب کند.[2]
سخن این عالم سلفی ناظر به عقیده سلفی‌های جهادی تکفیری است که صرف وجود عقل و فطرت را کافی در اتمام حجت می‌دانند.

پی‌نوشت:

[1]. طبری، جامع البیان، دارالهدی، لبنان، 2001، ج17، ص402؛
[2]. شنقیطی، محمد امین، أضواء البیان، دارالعلم، ریاض، 1410، ج2، ص43.