از آن‌جایی که وهابیت خود را برتر از دیگران دانسته و با خود برتر بینی که ناشی از عدم فهم و درک درست واقعیت است، اموری را جزء مبانی اعتقادی خود قرار دادند که معلوم نیست آن را از کدامین منابع استخراج کردند! ایشان به عنوان نمونه صرف گفتن شهادتین: «اشهد ان لا اله الا الله و اشهد انّ محمدا رسول الله» را برای ورود به اسلام کافی نمی‌دانند و اعمالش را حتی پس از اقرار به وحدانیت خداوند و رسالت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مکفی نمی‌دانند، مگر این‌که موارد زیر را ترک و از آن تبری جویند:
1. عدم توسل به هیچ‌یک از انبیاء الهی.[1]
2. نرفتن به زیارت قبر هیچ‌کدام از انبیاء الهی، حتی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و عدم برپایی نماز و زیارت در کنار قبور آن‌ها. نذری ندهد و بر فراز قبور آن‌ها مسجد و بنایی نسازد که اگر در همان اماکن، نماز و دعای او فقط برای خداوند باشد، باز هم مشرک به شمار می‌رود.[2]

پی‌نوشت:

[1]. زینی دحلان، الدرر السنیه، ترکیه استانبول، ج1، ص46
[2]. علامه محمد جواد مغنیه، هذه هی الوهابیه، نشر : قم: موسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان، ص75