پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امر به‌معروف و نهی از منکر از مهم‌ترین فروعات دین است که بارها خداوند متعال در قرآن کریم و ائمه اطهار (علیهم السلام) در روایات، تک‌تک مسلمانان را به‌وجوب انجام آن امر کرده‌اند. آن‌هم امر به‌معروف و نهی از منکری که به‌واسطه انجام آن، خداوند امت پیامبرش را بهترین امت معرفی کرده است. آقا امیرالمؤمنین (علیه السلام) نیز جایگاه خاص و ویژه‌ای برای امر به‌معروف و نهی از منکر قائل شده و می‌فرمایند: «تمام کارهای نیکو، و جهاد در راه خدا، برابر امر به‌معروف و نهی از منکر، چونان قطره‌ای بر دریای مواج و پهناور است.» [نهج‌البلاغه، ترجمه مرحوم دشتی حکمت 374]  با اینکه بارها در قرآن و روایات، از عظمت و جایگاه امر به‌معروف و نهی از منکر و لزوم انجام آن توسط تک‌تک انسان‌ها سخن به‌میان آمده است، ولی محجوبی از مشایخ بلندپایه فرقه صوفیه گنابادی انجام امر به‌معروف و نهی از منکر را منحصر در اجازه مراد سالک دانست و گفت: «اون امر به‌معروفی واجب است، که آن فرد دارای اجازه باشد. چنانچه در کتاب پند صالح آمده است که: امر به‌معروف و نهی از منکر دو پایه استوار و دو نگاه‌بان اسلام است. که به‌عنوان آمریت از وظائف صاحبان امر است (یعنی کسی که صاحب اجازه است). [سخنرانی محجوبی، 4 / 10/ 96] این بدان معناست که امر به‌معروف و نهی از منکر، زمانی واجب است که شخص از طرف مراد خویش اجازه انجام این واجب الهی را داشته باشد. بنابراین کسی که بدون اجازه مراد خود امر به‌معروف یا نهی از منکر کند، درواقع کار خلافی را انجام داده است!

پی‌نوشت:
شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج‌البلاغه، مترجم مرحوم دشتی، نشر مشهور، قم، 1379، حکمت 374
سخنرانی مرتضی محجوبی، (رشید علی) 4 / 10 / 96