پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اکثر فرق صوفیه احترام ویژه‌ای برای شارب (سبیل) قائل هستند. فرقه گنابادیه ازجمله این فرق است که شارب در بین آن‌ها به‌عنوان نماد درویشی شناخته می‌شود و دارای احترام خاصی است و برای شارب بلند قدمتی به بلندای تاریخ قائل هستند. برخی از صوفیه قدمت شارب بلند گذاشتن را به مولا امیرالمؤمنین (علیه السلام) نسبت می‌دهند که وقتی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را غسل می‌داد، آب سر ناف ایشان را آشامید! و دیگر شارب خود را نگرفت!» [کشف الاشتباه، ص 432] اما مرتضی محجوبی با لقب طریقتی رشیدعلی از بزرگان سلسله گنابادیه جدیدترین اظهارنظر را در رابطه با سبیل داشته و قدمت شارب بلند را به زمان حضرت عیسی مسیح می‌رساند و می‌گوید: حضرت عیسی گیسوان بلند داشتند، محاسن بلند داشتند، شارب بلند داشتند. چون کسانی که به آمریکا و اروپا رفتن در کلیساها تمثالی از پیامبران سابق هست که شارب و محاسن بلند و گیسوان تمیز دارند. حضرت عیسی هم همین‌طور بوده است. [27/ 9/ 1396، کانال صدای سخن عشق] اما این چنین اظهارنظری به دور از شأن مشایخ فرقه گنابادیه است که برای توجیه شارب بلند خود، آن را منسوب به ائمه و انبیاء الهی کنند، آن‌هم با استدلالی بی‌اساس، از نقاشی‌هایی که هیچ منبع موثقی در تأیید آن‌ها نیست. اگر هم بپذیریم که این تصاویر واقعی بوده و شارب بلند گذاشتن جزء شریعت آن پیامبر الهی بوده است، حال باید پرسید که آیا دراویش، باید به شریعت عیسی مسیح عمل کنند؟ یا اگر خود را مسلمان می‌دانند به شریعت آخرین پیامبر الهی حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) که در آن شارب بلند گذاشتن کراهت دارد و کوتاه کردن آن ازجمله سنت‌های پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به شمار می‌رود؟ ایشان باید تابع کدام شریعت باشند؟!

پی‌نوشت:
ذبیح‌الله محلاتی، کشف الاشتباه، ص 432
27/ 9/ 1396 کانال صدای سخن عشق