پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ روایاتی از طرف ائمه‌ی معصومین(علیهم‌السلام) درباره‌ تعداد امامان وارد شده که تعداد آنان دوازده نفرند و در هر عصری فقط یک نفر می‌تواند امام مردم باشد، که انتخاب و نصب امام، تنها از طرف خداوند متعال صورت می‌گیرد چنان‌که در قرآن آمده: «إنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً [بقره/30] من در زمین جانشینی قرار می‌دهم». در هر عصر و زمان، زمین از حجت خدا خالی نخواهد بود که در زمان غیبت، حضرت حجت بن الحسن العسکری(علیه‌السلام) امامت مردم را بر عهده دارند هر چند در پرده غیبت باشند. در روایتی راوی به امام صادق(علیه السلام) عرض کرد: «تَکونُ الاَرضُ لیسَ فِیها اِمام؟ قَالَ لا، قُلتُ یَکونُ اِمامان؟ قَال: لا اِلَّا وَاحدُهُما صَامِت [کافی، ج 1، ص 177، ح 1] آیا زمینی بدون امام بوده است؟ فرمود: نه. گفتم آیا دو امام بوده‌اند؟ فرمود: نه، مگر اینکه یکی از آن دو صامت باشد.»
بنابراین، حضرت حجت (علیه‌السلام) تا زمان ظهورشان، امام و کسی جز ایشان حق ولایت و امامت بر مردم را ندارد. نسفی می‌نویسد: «تعداد اولیاء به عقیده صوفیه در هر عصر سیصد و پنجاه و شش کس است که چون از ایشان یکی از دنیا برود، دیگری به جای او می آید. اما این اولیاء مراتب و طبقات دارند؛ سیصد تنان، چهل تنان، هفت تنان، پنج تنان، سه تنان، یک تنان، این یکی قطب است که به عقیده صوفیه عالم به وجود او می گردد و او قطب عالم است.»[انسان کامل،ص317] این ادعا از این جهت باطل و خلاف واقع است که سردمداران صوفیه در زمان حاضر هر کدام ادعای قطبیت دارند!
پس اینکه قطب در زمان واحد تعدد ندارد و خلافت الهیه به انسان کامل قائم است از اعتقادات شیعه بوده و در مسلک تصوف جز شعاری نیست.

پی‌نوشت:
نسفی، عزالدین، انسان کامل، به‌تصحیح ماژیران سوله، بی‌جا، چاپ قسمت ایران‌شناسی انستیتو ایران و فرانسه، چاپ اول، 1941م، ص317.