یکی از بدعت‌های شوم و ناپسندی که توسط بنی‌امیه در میان جامعه اسلامی و مسلمانان پایه‌گذاری شد و در قرون بعدی توسط جریان وهابیت رواج بیشتری پیدا کرد، دشمنی با اهل‌بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، سبّ و لعن آنان مخصوصا صحابی بزرگوار، جانشین و وصی ایشان، حضرت علی بن ابی طالب (علیه السّلام) بود. این بدعت شوم، به خاطر تحریکات و تلاش‌های بعضی از وهابی‌ها و سلفی‌ها، بین محدثان و راویان اهل‌سنت نیز گسترش پیدا کرده و متأسفانه علمای اهل‌سنت نیز جواب روشن و عکس‌العمل قاطعی مقابل جریان دعوت به بغض و دشمنی و تحقیر اهل‌بیت (علیهم السّلام) نداده‌‌اند. یکی از جلوه‌های دشمنی وهابیت و پیشوایان آنان با پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت، تجلیل و تکریم دشنام دهندگان به زوج بتول و پدر سبطین، حضرت علی (علیه السّلام) و توثیق چنین راویانی و نقل روایت از آنان توسط وهابیت است که در این مقاله برای نمونه به دو مورد از آنان اشاره می‌نماییم:

- عمران بن حطان یکی از سران خوارج بود که پس از شهادت امیرمؤمنان علی بن ابی طالب (علیه السّلام) با اشعار خود به مدح و ستایش ابن ملجم و پرداخت. وی پس از توهین و جسارت به حضرت علی (علیه السّلام)، مورد خشم و غضب عبدالملک بن مروان قرار گرفت و متواری شد. عبدالملک بن مروان خون عمران بن حطان را هدر دانسته و به تعقیب وی پرداخت.[1] احمد بن حنبل بدون لحاظ دشمنی وی با حضرت علی (علیه السّلام) صحابی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و خلیفه مسلمانان، به نقل روایت از وی پرداخته است.[2]

- محمد بن زیاد الهانی حمصی یکی دیگر از دشمنان اهل‌بیت (علیهم السّلام) می‌باشد که مورد توثیق علمای جرح و تعدیل قرار گرفته است و روایات او نیز در صحاح و سنن منعکس شده است. احمد بن حنبل نیز بدون توجه به ناصبی بودن محمد بن زیاد، وی را توثیق کرده و به نقل روایت از وی پرداخته است.[3]

پی‌نوشت:

[1]. «... فبلغ شعره عبدالملک بن مروان، فأدرکته حمّیة لقرابته من علی، فنذر دمه و وضع علیه العیون.» سیر أعلام النبلاء، ذهبی، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 4، ص 214 ـ 216.
[2]. المسند، احمد بن حنبل، دار صادر، بیروت،  ج 6، ص 52.
[3]. همان، ج 2، ص 196.