یکی از صفات خداوند خالقیت است به این معنی که تمام آنچه را که در هستی وجود دارد را خداوند آفریده است. از این رو کسانی که خداوند را در درون جهان هستی می‌دانند و برای او مکان فرض می‌کنند در واقع در اعتقادات آنچنان که باید، خداوند را نشناخته‌اند. زیرا خداوند را در میان دایره مخلوق خویش مکان داده‌اند. و این‌که کسی برای خداوند مکان در نظر بگیرد در واقع خداوند را محصور فرض نموده که با ذات الهی در تعارض است.
با توجه به اصول اساسی در اعتقادات که خداوند را منزه از نقص و محدود بودن در حصار مکان و زمان قرار می‌دهد می‌بایست روایاتی که به نوعی از این اصول اساسی تخطی می‌کنند را مردود دانست زیرا عظمت کبریایی خداوند را دچار خدشه می‌کنند. از جمله این روایات، روایتی است که خداوند را پیش از آفرینش حهان در میان ابرها می‌داند: «ابورزین گوید: از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پرسیدم: خداوند پیش از آفرینش جهان کجا بود؟ حضرت فرمود: حداوند میان ابر ضخیمی بود که نه در زیر آن ابر و نه در بالایش و در جهان هیچ موجودی نبود ...» [1] شایان ذکر است این روایت را ترمزی در صحیح خود آورده است و سند آن را نیز پذیرفته است. [2]
در ردّ این روایت و مانند آن همین بس که خداوند در میان ابر و یا هر چیز دیگر محصور قرار داده شده و از طرفی نیز می‌دانیم که ابر و غیر آن نیز همه خود از مخلوقات و آفریده‌های خداوند هستند.
پی‌نوشت:
[1]. ابن ماجه، سنن ابن ماجه، دار الفکر بیروت، ج1، ص64
[2]. ترمزی، صحیح سنن ترمزی، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ج5، ص288