متأسفانه به جرأت می‌توان گفت مخالفت با رهبران دینی و پیام آوران الهی از زمان اولین فرستاده خداوند بر روی کره زمین یعنی آدم ابوا البشر وجود داشته که همواره با آیین الهی به مخالفت برخاسته و یا در ادامه، راه خود را از دیگران نسبت به آیین خداپرستی لایق‌تر می‌دانستند، تا جایی که دیگران را متهم به بی‌دینی نموده و به قتل ایشان همت می‌گماردند. این روند پس از رسالت پیامبر اسلام برای مردم در دوره آخر الزمان نیز ادامه پیدا نمود، تا جایی  که حتی در زمان خود پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که آورنده دین مبین اسلام بود، عده‌ای نسبت به بعضی احکام از خود ایشان پیشی می‌گرفتند؛ به عنوان مثال در سفری که برای فتح مکه بود، روزه خود را افطار نمی‌کردند.[سایت حوزه، «آداب حضور پیامبر»] و در زمان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) نیز گروهی به خوارج معروف شدند که در نهایت دست خود را به خون جانشین پیامبر و اولین امام بر حق امیرالمومنین مولی علی (علیه‌السلام) آلوده نمودند. قابل توجه این‌که ایشان در عبادت ظاهری پیشانیشان از زیادی سجده پینه بسته بود؛ ولی معرفت به حقیقت دین نداشته و از آن دور بودند.

پی‌نوشت:

سایت حوزه، «آداب حضور پیامبر»، تاریخ نشر: 30 آذر 1395.