نشریه زرتشتی همازور، مدتی پیش مدعی شده بود: «كرپانی (قربانی)، پتیست (نذر)، نیاز بستن (دخیل بستن)، پیراگردی (طواف)، بوسه زدن بر نیایشگاه‌ها و... از آن آیین بت پرستی بود و زرتشت يگانه پيامبری بود كه همه‌ی اين آيين‌ها را از ميان برداشت»!
در این باره لازم است گفته شود که یک سند رسمیِ عاقلانه وجود ندارد که اثبات کند زرتشت با چنین اموری مخالفت کرده باشد. جز همان توهمات و نوشته‌های بی‌سند و مدرکِ برخی موبدان معاصر... اما نکته جالب اینکه همین نشریه در گزارش رسمی خود (با عنوان: جشن بزرگ هیرومبا)، اعتراف کرد که امروزه نذر و قربانی و بوسیدن نیایشگاه‌ها در آیین زرتشتی وجود دارد که خلاصه‌ی آن گزارش از این قرار است: هر ساله زرتشتیان در 26 فروردین‌، به سوی زیارتگاه پیرِ هریشت (در نزدیکی اردکان یزد) می‌روند. پس از زیارت و انجام مراسم دینی و بوسیدن (پابوس!) این زیارتگاه، آنگاه گوسفندان نذری را قربانی می‌کنند. سپس نوبت به مراسم چوب‌زنی می‌رسد که یک نفر با چوب به باسن دیگران ضربه می‌زند و می‌گوید: شاباش شاباش! و همین گونه تا انتهای مراسم...
خوب مگر -به ادعای موبدان زرتشتی- نذر و قربانی و بوسیدن نیایشگاه و... برای بت‌پرستان نبود؟ پس چه شد؟!