پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: تا زمانی با مردم بجنگید که «لا اله الا الله» را بر زبان جاری کنند و زمانی که شهادتین را گفتند، دیگر خون و اموالشان محترم است و تعدی بر آن حرام است. (صحیح بخاری، ج1، ص14) اما پیشوای وهابیت محمد بن عبدالوهاب بر خلاف سخن رسول الله می‌گوید: مراد از شهادت به وحدانیت خداوند، شهادت زبانی نیست، زیرا این‌گونه شهادت دادن فایده‌ای ندارد، زیرا با شهادت زبانی، مال و خون کسی حرام نمی‌شود، بلکه حرمت خون و مال افرادی ثابت است، که علاوه بر اقرار لسانی، به غیر خدا نیز کافر شوند و غیر خدا را عبادت نکنند. پس اگر کسی شهادتین را بر زبان جاری کند، ولی قلباً شک داشته باشد، خون و مالش حرام نیست.» (کتاب التوحید، ص26)

پی‌نوشت:

«أُمِرْتُ أَنْ أُقَاتِلَ النَّاسَ حَتَّى يَقُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، فَإِذَا قَالُوهَا مَنَعُوا مِنِّي دِمَاءَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ إِلَّا بِحَقِّهَا وَحِسَابُهُمْ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى» بخاري، محمّد بن اسماعيل، صحيح بخاري، تحقيق: محمد زهير بن ناصر، دار طوق النجاة، چاپ اوّل، 1422ق، ج1، ص14، ح25.
«فإنه لم يجعل التلفظ بها عاصما للدم والمال، بل ولا معرفة معناها مع لفظها، بل ولا الإقرار بذلك، بل ولا كونه لا يدعو إلا الله وحده لا شريك له، بل لا يحرم ماله ودمه حتى يضيف إلى ذلك الكفر بما يعبد من دون الله؛ فإن شك أو توقف لم يحرم ماله ودمه».  محمد بن عبدالوهاب، کتاب التوحید، محقق: عبدالعزیز بن عبدالرحمن السعید، ناشر:  جامعة الأمام محمد بن سعود، الرياض، المملكة العربية السعودية، ص26