پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از مواردی که انسان می‌تواند با انجام آن، خود را به حق‌تعالی نزدیک کند، ذکر و یاد اوست که هم ذکر زبانی سفارش شده و هم ذکر قلبی که مهمترین ذکر محسوب می‌شود. اما آنچه در ذکر زبانی حائز اهمیت است اینکه این ذکر مقدمه‌ای برای ذکر قلبی است، لذا در گفتن آن باید شرایط آن را نیز رعایت کرد. در حالی که صوفیه در گفتن ذکر، شیوه‌ای عجیب و ساختگی از قبیل ضربه سر به کتف راست و چپ وارد کردن، برای خود در نظر گرفته‌اند، که یک نوع بدعت در دین به‌حساب می‌آید.
چنان‌چه نویسنده کتاب جواهر غیبی در این‌باره می‌نویسد: «ذکر جبروتی، سر را به کتف راست بند کرده بر پستان چپ، الله گویان چنان ضرب کند که پهلوی چپ خم شود. ذکر (آورد و برد) این است که مربع نشیند و رو به کتف راست آورده "ها" گوید و به کتف چپ رو آورده "هو" گوید و سر، نگون کرده و در خود "هی" گویان ضرب کند و این معمول اکثر مشایخ است.»(جواهر غیبی، ص111) بنابر آنچه ذکر شد، این صوفیان با انجام حرکاتی عجیب و ساختگی در گفتن ذکر، این توهم به آنان دست داده که اینچنین به خدای خود نزدیکتر شده و به فنای الهی می‌رسند، در حالی که این عمل آنان، بدعتی آشکار در اسلام است.
پی‌نوشت:
الهی، مظفر علیشاه، جواهر غیبی، گردآورنده، محمدحسن قادری چشتی، کتابخانه ملی ایران، چاپ سنگی، 1304ه.ق.