پیامبر گرامی اسلام با زحمت و رنج فراوان، دین اسلام را با تمام مشقات آن به مردم ارزانی داشت و پس از جنگ‌هایی که بر ایشان تحمیل کردند، اولین دولت اسلامی را تشکیل داد. ایشان در آخرین سفر حج، که حجة الوداع نامیده شد، با معرفی امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام) به جانشینی، مسئولیت الهی خود در معرفی دین را با بیان آیه «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ.[مائده/3] امروز دين شما را برايتان كامل کردم.» به اتمام رسانید. اما باز هم پیامبر برای این‌که می‌دانست، معاندان بعداً قول شفاهی ایشان را انکار کرده یا به نحو دیگری تفسیر خواهند کرد، در روزهای پایانی عمر شریفشان تقاضای قلم و دوات کردند، که مسئله فلاح و رستگاری امت را برای همیشه به‌صورت مکتوب بیان نمایند، که عمر بن‌خطاب مانع آن شد و ایشان را متهم به هذیان‌گویی کرد و گفت: «درد بر پیامبر غلبه کرده، هذیان می‌گوید و کتاب خدا ما را بس است» (صحیح مسلم، ج3، ص1259)
آری آن روز برگ سیاهی بود که در تاریخ بشریت ثبت گردید.

پی‌نوشت:

صحیح مسلم، کتاب الوصیه، باب 5، بیروت، ج3، ص1259، ح1637.