پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ شعری در مدح مقام شایسته ائمه معصومین (سلام الله علیهم) توسط عالم سنی، که سر‌شار از ارادت و اعتقاد در آن است و نشان از محبت اهل سنت به اهل بیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌باشد و این قبیل شعر‌ها جواب محکمی می‌تواند باشد، به یاوه‌گویانی چون وهابیت که همیشه دنبال تفرقه و کتمان حقایق هستند. این شعر شاهد و دلیل خوبی است براثبات اعتقاد اهل سنت به مهدویت و انتظار.

بحق فاطمه‌ای که برتری داده شده بر         تمامی زنان وگردنبند افتخار آویخته
و به حَسَنِین  دو سبط  سرور دنیا  و          آخرت همان‌که  آنان راعبا  پوشاند
و به عمویش عباس و فرزندش  که           حبرالامه لقب گرفت ومشعل اندیشه بود[1]
و به  تمامی  آل و اصحاب  پیامبر             و همسران وعمه‌هایش که کَد بانوی منزل بودند
و حضرت سجاد  چراغ در تاریکی                و باقر که علوم  را شکافت
و حضرت صادق  و کاظم  ورضا                 همان‌که مسجدها و مدرسه‌ها را آباد کردند
و دیگر بزرگواران حضرت تقی و                 نقی  پیشوایان  دوازده گانه
و به پایان بَخشِشان، فرزند رسول که          امام منتظر و مهدی ما در آینده است[2]

امامی که همه ما منتظرش هستیم؛ چه شیعه و چه سنی و احادیث مهدویت و انتظار ظهور آن حضرت، نزد شیعه و سنی به حد تواتر رسیده است، و قابل شک و انکار نمی‌باشد.[3]

پی‌نوشت:

[1]. ابوالعباس عبداللَّه بن عباس بن عبدالمطلب، پسر عموى رسول اللَّه‏ صلى الله عليه وآله، محدّث، مفسّر، فقيه و مورخ صدر اسلام، سه سال قبل از هجرت در شعب ابوطالب متولد شد. نام پدر او عباس (م 32 ق) عموى رسول خداصلى الله عليه وآله و نام مادرش ام الفضل لبابة الكبرى (م 30 ق) دختر حارث بن حزن هلالى بود كه هر دو قبل، و به قولى، بعد از هجرت، اسلام آوردند. عباس بعد از ابوطالب شخص اول مكه بود و مادرش ام‏ الفضل نيز در جمال و كمال و هنر سرآمد ديگر بانوان به شمار مى‏‌آمد. عبداللَّه يكى از هفت پسرى بود كه ام الفضل براى عباس آورد.عبداللَّه، بلند بالا، سپيد چهره، تنومند و خوش سيما بود. در پيرى گيسوانش را با حنا خضاب مى‏‌كرد. او به علت حسن هم‌نشينى و يادگيرى و ادب‌آموزى از محضر صدر عالم، حضرت مصطفى (‏صلى الله عليه وآله) و هم‌چنين تأثيرپذيرى از ارشادات علوى به القابى چون، حبر القرآن، بحر القرآن، رئيس المفسرين، شيخ المفسرين، الاب الاول لتفسير القرآن و ابرمرد تفسير، ملقّب و مفتخر گرديد. ابن عباس به هنگام رحلت پيامبر اكرم ‏صلى الله عليه وآله سيزده ساله و به قولى پانزده ساله بود. ابن عباس به سال 68 ه ق در طائف به سن هفتاد و دو و يا هفتاد و چهار سالگى درگذشت و هم در آنجا به خاك سپرده شد.  پسر عموى او محمد بن حنفيّه به جنازه‏ اش نماز گزارد و درباره ‏اش گفت: «مات ربانى هذه الامّه: عالم بزرگ اين امت وفات كرد.»
[2]. (جالیة الکدر  بذکر اسماء اهل البدر وشهداء احد السادة الغرر)، للعلامه المورخ السید جعفر بن الحسن بن عبدالکریم البرزخی مفتی الشافعیه بالمدینه المنوره،  ضبطها وعلق علیها محمد علوی المالکی الحسنی، طبع بدار السقاف، ص21،باب«الخاتمه»«وکذا بفاطمه التی فضلَّت علی ، کل النساء وقُلِّدَت عِقدَالفَخَر» «ایضا و بالحسنین سبطی  سید، الکونین مَن بکساء لهما سَتَر»  «وبعمِّه العباس ثم بِنَجلِه الحَبرِیّ، عبدالله نِبراس الفَکَر» «وکذا  بکل الآل  و الاصحاب، والازواج والعمّات ربات الخَفَر»  «وعلیّ السجاد  مصباح  الدُّجی، وبباقر مَن للمَعالِم قدبَقَر»  «وبصادق وبکاظم  ثم  الرضا، مَن للمساجد والمدارس قد عَمَر»  «والاَمجَدَین  نَقِیّهِم   و تَقیِّهم، وائمة اثنا عشر»  «وبِخَتمِهِم  نَجلِ  الرسول محمد، مهدِیِّنا الآتی الامام المنتظر»
[3]. احادیث مهدویت در قدیم‌ترین کتاب اهل سنت

تهیه وتنظیم: مصطفی پورصدوقی