پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیعه به پیروی از روایات نبوی و اهل بیت عصمت و طهارت نمازهای یومیه (ظهر و عصر) و (مغرب و عشاء) را به‌صورت جمع اقامه می‌کند. زیرا شیعه معتقد است، وقت نماز ظهر و عصر از زوال تا غروب به‌صورت مشترک است، از این‌رو جمع بین ظهرین در این زمان در هر حالی (سفر، غیر سفر، مرض، روزهای بارانی و...) اشکالی ندارد، و از سویی وقت نماز مغرب و عشاء از غروب تا نصف شب می‌باشد و بر این اساس جمع بین مغرب و عشاء نیز، در این زمان هیچ معذوری ندارد. روایات زیادی از منابع شیعه و سنی در جواز جمع بین صلاتین وارد شده است.
1- امام صادق (علیه السلام) فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) میان ظهر و عصر، با اذان و دو اقامه جمع کرد. هم‌چنین بین مغرب و عشاء در حضر و بدون هیچ علتی با یک اذان و دو اقامه جمع نمود.[1] حضرت هم‌چنین فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) این کار را انجام داد، تا برای امتش تخفیف قائل شود.[2]
2- ابن عباس می‌گوید: «پیامبر (صلی الله علیه و آله) ظهر و عصر را در مدینه و بدون خوف و سفر خواند. ابوزبیر گوید: از سعید سوال کردم که چرا حضرت چنین کرد؟ او گفت: من نیز از ابن عباس علتش را پرسیدم، او گفت: پیامبر (صلی الله علیه و آله) خواست، تا کسی از امت او به حرج و سختی نیفتد.»[3]
3- ابن شقیق می‌گوید: «شخصی به ابن عباس گفت: نماز! و سپس خاموش شد و این کار تا سه بار انجام گرفت. سپس ابن عباس به او گفت: ای بی مادر! تو می‌خواهی نماز را به ما یاد دهی. ما در زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بین صلاتین جمع می‌کردیم.»[4]

پی‌نوشت:

[1]. وَ رَوَى عَبْدُ اللَّهِ بْنُ سِنَانٍ عَنِ الصَّادِقِ ع أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص جَمَعَ بَيْنَ الظُّهْرِ وَ الْعَصْرِ بِأَذَانٍ وَ إِقَامَتَيْنِ وَ جَمَعَ بَيْنَ الْمَغْرِبِ وَ الْعِشَاءِ فِي الْحَضَرِ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ بِأَذَانٍ وَاحِدٍ وَ إِقَامَتَيْنِ. ابن بابویه، من لایحضره الفقیه، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم‏، 1413ق، ج1، ص287.
[2]. قَالَ قَدْ فَعَلَ ذَلِكَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَرَادَ التَّخْفِيفَ عَنْ أُمَّتِهِ. شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، موسسه آل البیت، قم، 1409ق، ج4، ص221.
[3]. حَدَّثَنَا أَبُو الزُّبَيْرِ عَنْ سَعِيدِ بْنِ جُبَيْرٍ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم- الظُّهْرَ وَالْعَصْرَ جَمِيعًا بِالْمَدِينَةِ فِى غَيْرِ خَوْفٍ وَلاَ سَفَرٍ. قَالَ أَبُو الزُّبَيْرِ فَسَأَلْتُ سَعِيدًا لِمَ فَعَلَ ذَلِكَ فَقَالَ سَأَلْتُ ابْنَ عَبَّاسٍ كَمَا سَأَلْتَنِى فَقَالَ أَرَادَ أَنْ لاَ يُحْرِجَ أَحَدًا مِنْ أُمَّتِهِ. نيشابوري، مسلم بن حجّاج (261)، المسند الصحيح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، دار إحياء التراث العربي، بيروت، بي تا، ج1، ص490.
ابوداود سجستاني، سليمان بن اشعث (م 275)، سنن أبي داود، تحقيق: محمد محيي الدين عبد الحميد، المكتبة العصرية، بيروت، بي تا، ج2، ص6.
[4]. وَحَدَّثَنَا ابْنُ أَبِى عُمَرَ حَدَّثَنَا وَكِيعٌ حَدَّثَنَا عِمْرَانُ بْنُ حُدَيْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ شَقِيقٍ الْعُقَيْلِىِّ قَالَ قَالَ رَجُلٌ لاِبْنِ عَبَّاسٍ الصَّلاَةَ فَسَكَتَ. ثُمَّ قَالَ الصَّلاَةَ. فَسَكَتَ ثُمَّ قَالَ الصَّلاَةَ فَسَكَتَ. ثُمَّ قَالَ لاَ أُمَّ لَكَ أَتُعَلِّمُنَا بِالصَّلاَةِ وَكُنَّا نَجْمَعُ بَيْنَ الصَّلاَتَيْنِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم-. نيشابوري، مسلم بن حجّاج (261)، المسند الصحيح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، دار إحياء التراث العربي، بيروت، بي تا، ج1، ص492.