پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اتحاد بین مسلمانان جهان یکی از ضرورت‌های مهمی است که بین ایشان حائز اهمیت است و بر کسی پوشیده نیست، چرا که اگر این اتحاد وجود داشته باشد، رضایت خدا و رسولش فراهم شده است و از طرف دیگر اگر تفرقه باشد، قطعاً رضایت دشمنان اسلام خواهد بود، اما این اتحاد و تفرقه را هرگز نباید این‌طور فرض کنیم که حقایق تاریخی بازگو نگردد، به‌خاطر این‌که پیامبر اسلام خبر داده بود، که بعد از خودش امت یک‌پارچه‌ی او به 73 فرقه و گروه تبدیل می‌شود و در بین آن‌ها فقط یک گروه اهل نجات و رستگاری هستند و مابقی به هلاکت خواهند افتاد.[1]
لذا بر همه واجب است که در سایه احترام و اتحاد در شناخت آن فرقه ناجی، کوشا بوده و کوتاهی نکنیم. علمای فریقین (شیعه و سنّی) این سخن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را که در مورد حضرت علی (علیه السلام) فرمود: «یا علی تو باب مدینه‌ی علم هستی.» معروف و مشهور است و احدی هم منکر این حدیث شریف و مانند آن نیست و از طرف دیگر فرمود: «خلفای راستین بعد من دوازده نفرند.» و این روایت در کتب معتبر اهل سنت «صحاح و مسند» وارد شده. لذا به‌عنوان نمونه متذکر چند حدیث از کتب معتبر آنان می‌شویم، تا جای شک و شبهه باقی نماند، که فرقه ناجیه به کدام گروه و مذهب اطلاق می‌شود.
بخاری در کتاب صحیح خود حدیثی را از جابر بن سمره نقل می‌کند که از پیامبر اکرم شنیدم که فرمود: «یکون اثنا عشر امیراً، فقال کلمه لم اسمعها، فقال ابی: انه یقول کلهم من قریش.[2] پس از من دوازده امیر خواهند بود، بعد چیزی گفت، که من نشنیدم، اما پدرم گفت که پیامبر فرمود: همه‌ی آنان خلفا و جانشینان من، از قریش خواهند بود».
مسلم هم در کتاب صحیح خود در باب خلافت و در بحث اماره این حدیث را از طرق مختلف از جابر بن سمره نقل می‌کند که از پیامبر شنیدم که فرمود: «ان هذا الامر لاینقضی حتی یمضی فیهم اثنا عشر خلیفه، ثم تکلم بکلام خفیّ علیّ، فقلت لابی: ما قال رسول الله؟ قال کلهم من قریش.[3] کار این جهان پایان نمی‌یابد مگر این‌که دوازده خلیفه برای آنها بیاید. بعد چیزی فرمود، که نشنیدم، از پدرم پرسیدم که پیامبر چه گفت؟ پدرم گفت که پیامبر فرمود، همه‌ی آن خلفا، از قریش خواهند بود».
ترمذی در کتاب صحیح خود این حدیث شریف را از دو طریق به نقل از جابر بیان می‌دارد که رسول خدا فرمود: «یکون من بعدی اثنا عشر امیراً، ثم تکلم بشیء لم افهمه، فسالت الذی یلینی فقال، قال رسول الله: کلهم من قریش.[4] بعد از من دوازده امیر خواهد بود، بعد چیزی فرمود که من نشنیدم، از شخصی که کنارم بود، پرسیدم که پیامبر چه فرمود؟ جواب داد که فرمودند: همه‌ی دوازده نفر از قریش خواهند بود». بعد ترمذی در ادامه این حدیث می‌گوید: این حدیث شریف، حسن و صحیح است.
ابوداود در کتاب سنن خود این حدیث را به دو طریق از جابر بن سمره نقل می‌کند که از رسول خدا شنیدم که فرمود: «لایزال هذا الدین عزیزاً الی اثنا عشر خلیفه، فکبّر الناس و ضجّوا. ثم قال رسول تالله: کلمه خفیف. قلت لابی: یا ابه ما قال رسول الله؟ قال کلهم من قریش.[5] عزت دین اسلام با دوازده خلیفه خواهد بود. مردم تکبیر گفتند و فریاد زدند، آن‌گاه رسول خدا چیزی فرمود که من نشنیدم، از پدرم پرسیدم که پیامبر چه فرمود؟ پدرم گفت پیامبر فرمود، همه‌ی خلفا از قریش هستند.»
البته در کتب دیگر اهل سنت مثل مسند احمد بن حنبل، و تاریخ بغداد، و ینابیع الموده، و... با کمی اختلاف این حدیث آمده است و دو عبارت «کلهم من قریش»، «کلهم من بنی هاشم» موجود است، اما سؤال مطرح این است که مراد پیامبر از این دوازده نفر چه کسانی بودند؟ جواب آن را در کتب معتبر دیگر اهل سنت باید یافت، مثلاً در کتاب ینابیع الموده از قندوزی این عالم بزرگ اهل سنت نام این دوازده نفر را با صراحت بیان داشته است، که رسول خدا فرمودند: «یا جابر ان اوصیائی و ائمه المسلمین من بعدی اولهم علی، ثم الحسن، ثم الحسین، ثم علی بن الحسین، ثم محمد بن علی المعروف بالباقر، ستدرکه یا جابر فاذا لقیته فاقرئه منّی السلام، ثم جعفر بن محمد، ثم موسی بن جعفر، ثم علی بن موسی، ثم محمد بن علی، ثم علی بن محمد، ثم الحسن بن علی، ثم القلئم، اسمه اسمی و کنیته کنیتی محمد بن الحسن بن علی –المهدی – ذلک الذی یفتح الله تبارک و تعالی علی یدیه مشارق الارض و مغاربها.[6] ای جابر بی‌تردید خلفای من بعد از من اولین آنان علی است، بعد حسن و حسین و بعد علی بن الحسین و بعد محمد بن علی که معروف به باقر است و تو ای جابر به زودی او را درک و ملاقات خواهی کرد و سلام مرا به او برسان. پس از او جعفر بن محمد و بعد موسی بن جعفر و بعد علی بن موسی و بعد محمد بن علی و بعد علی بن محمد و بعد از او حسن بن علی و سرانجام قائم ما که اسم او اسم من و کنیه او کنیه من است، همان کسی که خدا به دست او مشرق و مغرب را فتح خواهد کرد».
نتیجه این احادیث غیبی که پیامبر بیان فرمودند، این است که خوش‌بختانه فقط با مذهب شیعه سازگاری دارد و بس، هر چند که بدخواهان سعی کردند، آن را توجیه کنند و به دیگران سرایت دهند، اما نتوانستند و فقط باعث رسوایی خود شدند.

پی‌نوشت:

[1]. مستدرک حاکم، حاکم نیشابوری، دارالفکر، بیروت لبنان، ج1 ص6.
[2]. صحیح بخاری، بخاری، داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، کتاب الاحکام، ج4 ص175.
[3]. صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، باب الاماره، ج2 ص191.
[4]. صحیح ترمذی، ترمذی، داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج2 ص45.
[5]. سنن ابی داود، ابوداود، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج2 ص207.
[6]. ینابیع الموده، قندوزی، چاپ استامبول، ترکیه، (1302ق)، بحث موده فی القربی، باب 94 ص445.