پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امر به معروف و نهی از منکر از جمله فروع دین است که در شریعت اسلامی دارای ارزش بسیار بالایی است. خداوند متعال نیز در قرآن مجید توصیه مستقیم نسبت به انجام امر به معروف و نهی از منکر نموده است: « وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ‌ وَيَأْمُرُ‌ونَ بِالْمَعْرُ‌وفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ‌ ۚ وَأُولَـٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ [آل‌عمران/104] و باید از میان شما گروهی [مردم را] به نیکی دعوت کنند و به کار شایسته وا دارند و از زشتی باز دارند و آنان همان رستگارانند» بنابراین این دو دستور الهی یعنی امر به معروف و نهی از منکر از جمله واجبات الهی می‌باشند که حدّ و مرز آن نیز در دین بیان شده و علمای اسلامی نیز بسیار بدان پرداخته و آن را در قوام بخشیدن به جامعه اسلامی بسیار موثر دانسته‌اند.
امر به معروف و نهی از منکر گذشته از این که باعث هدایت جامعه می‌شود و مردم را نسبت به وظایف الهی و انسانی خود آگاه می‌کند، اثرات ثمربخش دیگری نیز دارد که خوب است به مناسبت در این‌جا ذکر شود. یکی از اثرات پربار این واجب الهی محدود شدن ظلم و حذف منکرات از جامعه اسلامی است و از آن‌جایی که امر به معروف مربوط به یک قشر خاص از مردم نیست و حتی والیان حکومت را نیز در بر می‌گیرد، در واقع ایشان را نیز نسبت به حدود مسئولیت خویش موظف می‌نماید و با رشد و آگاهی که مردم پیدا می‌کنند زمینه بسیاری از خطاهای حکومتی نیز از بین می‌رود و بنابراین جامعه به سوی اهداف عالیه پیش خواهد رفت.
امّا قطعا این نوع برنامه ریزی دینی به مذاق والیان و حاکمان ظالم خوش نمی‌آید و ایشان برای استمرار حکومت ظالمانه خویش، هرگز راضی به هوشیاری و دانایی مردم جامعه خویش نیستند و همواره سعی می‌کنند جوری عمل نمایند که کسی جرأت مخالفت و اعتراض به حکومت را حتی در سر نپروراند؛ تا بتوانند سالیان متمادی بر اریکه قدرت سوار باشند و تاخت و تاز نمایند. نمونه و شاهد عینی این قضیه را می‌توان در ساختار حکومتی عربستان سعودی یافت که سیستم حکومتی و پادشاهی خود را به گونه‌ای چیده‌اند که کسی فکر این را که حکومت به دست انسان‌های با لیاقتی که جزء خاندان و شاهزادگان نباشند را نداشته باشد و دیگر این‌که هیچ‌کس حق مخالفت با حکومت را نداشته و حتی نتواند پیشنهادات راهبردی خویش را به حکومت اعلام دارد.
صحت این ادعا را می‌توان در علل بازداشت عالم بزرگ عربستانی به  نام «آیه الله شیخ نمر» جستجو نمود. شیخ نمر در همایش بین الملی قرآن کریم که در کشورش برگزار شده بود شرکت کرد و در سخنرانی خود عریضه‌ای را از رژیم کشورش خواسته بود که خواسته‌های آن را می‌توان به سه مورد دسته بندی کرد:
1.رسیدگی به قبرستان بقیع
2. به رسمیت شناختن مذهب تشیع
3. تغییر شیوه‌های آموزشی و درسی در کشور عربستان.[1]
دولت عربستان به جای این‌که در صدد تأمین خواسته‌های این عالم دینی بوده و پاسخی در خور شأن برای ایشان آماده نماید، اقدام به بازداشت این روحانی بزرگ شیعی نمود، با این تصور که با پنهان نمودن او از چشم جامعه، سرپوشی بر اعمال مستبدانه خویش گذاشته و آگاهی اجتماعی مردم را نیز خنثی نموده و نور روشنی بخش این ندای الهی (امر به معروف و نهی از منکر) را در نطفه خاموش نماید. امّا غافل از این‌که کلامی که در راستای اوامر الهی بیان شود به هیچ طریقی محکوم به خاموشی نمی‌شود و روز به روز تابنده‌تر و پر فروغ‌تر از گذشته نورافشانی خواهد نمود. نمونه آن قیام حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) است که دولت وقت آن زمان فکر می‌کرد اگر آن تعداد معدود امام حسین (علیه السلام) و یاران باوفایش را که در حدود یک‌صد نفر بودند را از میان بر دارد، صدای آزادی‌خواهی هم خاموش خواهد شد و حال آن‌که قضیه کاملا شکل دیگری به خود گرفته و این ندا هر سال قوی‌تر از سال گذشته در جهان طنین انداز شده و هیچ‌گاه به خاموشی نخواهد گرایید. آری جرم این روحانی مبارز شیعی در عربستان امر به معروفی بود که تحت یک عریضه خطاب به دولت کشورش داد تا به عقاید مردمانی از همان سرزمین که شاخه‌ای از دین مبین اسلام هستند را جامه عمل بپوشاند.

پی‌نوشت:

[1]. خبرگزاری فارس، کد خبر: 13910422000410