پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اکنکار هرگونه دعا، توسل و شفاعت را مردود می‌‌داند. به نظر اکنکار دعا کردن و انتظار استجابت در ادیان دیگر، تخدیری است که پیروان را گرفتار ساخته است. توسّل نیز هیچ فایده‌‌ای ندارد و فقط برای اجتماع پیروان گردِ مراد به کار می­‌آید. هرگونه شفاعتی نیز در این شبه‏‌آیین‏ رد می‌‌شود و شخص باید خود به تنهایی کارمای اعمال تناسخ‌های خود را باز پس دهد. اما هنگامی که از اک و اکنکار سخن به میان می‌‌آید همۀ این‌‌ها معنا پیدا می‌‌کند. چلا باید با دعاها و مدی‏تیشن‌‌های مختلف به استاد درون و بیرون توسل جوید. فقط به استاد اک می‏‌توان توسّل پیدا کرد. و فقط استادِ حقِّ در قید حیات می‏‌تواند به شفاعت اکیست‏‌ها بپردازد و حتی به تسریع کارمای افراد کمک می‌‌کند.
پال توئیچل با نفی نماز، دعا و توسل می‌‌نویسد: «هرکسی که برای تغییر و یا تأثیر ذهنی بر روی دیگری، به ابزاری از قبیل نماز و دعا متوسل شود، در حال نقض کردن یکی از قوانین آگاهی معنوی است. استفاده از هرگونه روش اسراری به همان اندازه جنایت است که دزدیدن و کشتن در این جهان مادی.»[1]
وی در ادامه با اذعان به استجابت برخی از دعاها تهدید می‌‌کند که این استجابت‌‌ها همراه با پرداخت جریمه خواهد بود. روان‏شناسی دعا و استجابت نیز از عهدۀ این پیامبر مدرن برمی‌‌آید. وی دلیل پناه بردن مردم به دعا را گریختن از زیر بار عواقب ناشایست اعمال گذشته‏‌شان می‌داند. به نظر او همین امر باعث می‌‌شود تا مردم، روزانه دسته‌‌دسته به کلیسا‌ها و مساجد هجوم برده، به دعا و راز و نیاز بپردازند. در ادامه، او به شدت به فرضیۀ بخشش گناهان تاخته و می‌‌نویسد: «فرضیۀ بخشش گناهان که در علوم الهی منظور شده، به‏‌منزلۀ ضمادی است که درد نیشی را که عکس‏‌العمل غیرمنصفانۀ بشر است تسکین می‌دهد؛ ولی قانون کارما نقض‏‌پذیر نیست.»[2] روان‌‌شناسان و حتی جامعه‌‌شناسان کارکردگرا اذعان دارند که مهم‏‌ترین دلیل هجوم مردم به مساجد و کلیساها برای دعا کسب آرامش درون است اما اکنکار به‏‌رغم مخالفت‌‌هایی که با علوم جدید دارد هراز چند گاهی دستی به آن‏‌ها می‌‌رساند تا ادعاهای بی‏‌دلیل خود را توجیه کند.
پال برای نفی دعا، آن‏‌را مطابق قانون دخالت در امور دیگران دانسته و رد کرده است. با این استدلال باید هرگونه دعایی مردود باشد، اما هنگامی که از اک سخن می‌‌گوید با فراموش کردن این قانون می‌‌نویسد: «هم‏چنین دعا کردن برای شخصی دیگر یا استفاده از هر نوع شفا، نظیر قرار دادن او در نور سپید، قدرت‌‌های تحتانی را به هستی دعوت می‌‌کند. اگر فردی برای ماهانتا، یا هر یک از استادان (خواه برای خودشان و خواه برای آن‌‌‌که برایش کاری انجام دهند) دعا کند، دریافت کنندگان این دعاها و استعانات، برای اجابت او ناگزیرند تا حد سطوح روانی، پایین بیایند. دعا و شفا به هر طریقی به جز اک، مختص جهان‏‌های روانی است.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. اکنکار کلید جهان‏های اسرار، توئیچل، ترجمه هوشنگ اهرپور، چ دوم، تهران، نگارستان کتاب، ج2، ص 357.
[2]. اک ویدیا دانش باستانی پیامبری، 1376، ترجمه هوشنگ اهرپور، بی‏جا، توئیچل، ص 198.
[3]. شریعت کی سوگماد، توئیچل، ترجمه هوشنگ اهرپور، بی‏جا، بی‌تا، ص 86.
برای اطلاع بیشتر مراجعه کنید به: سودای دین‌داری، عبدالحسین مشکانی سبزواری، نشر صهبای یقین، قم، ص 247.