پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آیا این حرف درست است که برخی می‌گویند دین مسیحی انسان را به سوی خداپرستی دعوت می‌کند. اسلام ما را از گرایش به این دین باز می‌دارد؟

پاسخ:

این سخن که دین مسیحی انسان را به سوی خداپرستی دعوت می‌کند به دور از واقعیت است. ما به دلایل زیر می‌توانیم به قاطعیت بگوییم که مسیحیت نه تنها انسان را به خدا پرستی دعوت نمی‌کند بلکه این دین که از اصل خود منحرف شده است انسان را به سوی شرک و دور شدن از خدا دعوت می‌کند.

- مسیحیت از ادیان توحیدی به شمار می‌آید و خداوند واحد دو هزار و اندی سال پیش آن را به وسیله حضرت مسیح (علیه السلام) برای هدایت بشر و پرستش خدای واحد فرستاد، لکن این دین بعد از عروج حضرت عیسی مسیح، توسط پولس یهودی مورد تحریف و دستبرد قرار گرفت و آن چه را که پیامبر خدا آورده بود کاملاً توسط پولس و بعد از آن تدریجاً توسط پیروان پولس از مسیر توحید و یگانه پرستی خارج شده و به یک دین شرک آلود تبدیل گردید. و به خاطر همین تحول از دیدگاه مسیحیان پولس مؤسس دوم مسیحیت به شمار می‌آید و اهمیت پولس در نزد مسیحیان از این جهت است که وی در دین مسیحیت اصول لاهوتی و مبادی الوهی خاصی به وجود آورد.[1] ولی در واقع می‌توان گفت که پولس خودش دینی را بر طبق فرهنگ بت‌پرستی حاکم بر یونان و مناطق دیگر به وجود آورده و آن را به حضرت مسیح نسبت داده است. بنابراین مسیحیتی که الآن در میان مسیحیان رایج است نمی‌تواند دینی باشد که انسان را به سوی خدا پرستی دعوت کند.

- اصلاً مسیحیتی که الآن وجود دارد به وضوح انسان را به شرک دعوت می‌کند نه به سوی خدا پرستی. زیرا هم اناجیل که جزئی معتبر از کتاب مقدس این دین است و هم نامه‌های پولس که در نزد مسیحیان از اناجیل هم معتبر تر می‌باشند پر از مطالب و تعالیمی شرک آلود و مخالف با وحدانیت خدا است. در این آموزه‌ها که توسط پولس و پیروان او القا شده حضرت مسیح پسر خدا پنداشته شده و بر این اساس معتقد به دو خدای پدر و پسر گردیده‌اند. به گفته رابرت هیوم در بیش از یک صد و پنجاه جای اناجیل کلمه «پدر» برای خدا به اشکال گوناگون استعمال شده است به این معنی که اصطلاح «پدر» در 61 آیه و اصطلاح «ای پدر»‌ در هنگام دعا در هفده آیه و اصطلاح «پدر من» در پنجاه آیه و اصطلاح «پدر شما» و گاهی هم پدر آسمانی شما در هیجده آیه و اصطلاح «پدر ما»[2] در هنگام دعا بکار رفته است. و روی هم رفته واژه «پدر» در مقام اشاره به حضرت ربوبی در حدود سیصد بار در اناجیل تکرار شده است. و در میان کتب مقدس هیچ یک از ادیان دیگر عالم حتی واژه‌ای قریب به آن دیده نمی‌شود.[3] ولی مسیحیان بیشتر روی پدر و فرزندی حضرت عیسی مسیح تکیه داشته و ایشان را به عنوان خدای پسر پذیرفته‌اند. وقتی که در مسیحیت حضرت مسیح، به عنوان خدا یا پسر خدا از ارکان دینی آن باشد ممکن نیست که خدا پرستی در این دین تحقق پیدا کند و در نتیجه بتواند انسان را به سوی خدا پرستی دعوت کند.

- اعتقاد به تثلیث و سه خدایی در دین مسیحیت منافات با دعوت به خداپرستی دارد. یکی از آموزه‌های مهمی که همواره از سوی کلیسا برای جوامع مسیحی القاء می‌شود مسأله اعتقاد به تثلیث است و تثلیث عبارت از «اَب(پدر)»، «ابن(پسر)» و «روح القدس» است.[4] که هر سه آن‌ها بالسویه خدا می باشند. این اعتقاد هر چند به طور صریح در اناجیل مشاهده نمی شود لکن ریشه های آن در اناجیل و نامه های پولس به وضوح دیده می شود. و این پولس بود که خدایی حضرت مسیح را مطرح کرد و برای اثبات آن داستانی را مبنی بر مکاشفه خودش به وجود آورد و مدعی شد که خدا یعنی مسیح بعد از عروجش بر او ظاهر شده است و او را جانشین خود قرار داده است.[5]

اعتقاد به تثلیث آنگونه که اکنون در میان مسیحیان رکن و پایه اصلی مسیحیت را تشکیل می‌دهد هر چند گفته می‌شود در اعتقاد نامه نیقیه که در سال 325 میلادی توسط مسیحیان تشکیل شد به تصویب رسیده است لکن در این اعتقاد نامه تثلیث چندان به وضوح دیده نمی شود. در این اعتقادنامه چنین آمده است: «من عقیده دارم به پدر قادر مطلق، و به عیسی مسیح تنها پسرش، خداوند ما، که از روح القدس و مریم باکره متولد شد، و در حکومت پنطیوس پیلاطس مصلوب گردید و دفن شد و در روز سوم از مردگان برخاست و به دست راست خدا نشست و از آنجا می آید تا زندگان و مردگان را داوری کند...»[6] در این اعتقاد نامه فقط به دو ضلع تثلیث تصریح شده و از ضلع سوم که روح القدس باشد، به عنوان خدا نام برده نشده است. لکن در شورای قسطنطنیه هر سه ضلع تثلیث ذکر شده است: «ایمان داریم به خدای یکتا پدر قادر مطلق، آفریدگار آسمان و زمین... و به خداوند یکتا عیسای مسیح پسر یگانه خدا مولود ازلی پدر او خداست از خدا، نور از نور... ما ایمان داریم به روح القدس که خداوند او را با پدر و پسر یک پرستش و یک جلال است...».[7] به هر حال چه اعتقاد به تثلیث در شورای نیقیه به تصویب رسیده باشد و چه در شورای قسطنطنیه، تثلیث یکی از ارکان اصلی اعتقادی مسیحیت به شمار می‌آید و بدون تثلیث مسیحیت هیچ معنا و مفهومی ندارد. و با وجود اعتقاد به تثلیث، پرستش خداوند یکتا امکان پذیر نمی‌باشد بلکه آنگونه که از اعتقادنامه به دست می‌آید دین مسیحیت انسان را به پرستش خدا و مسیح و روح القدس دعوت می‌کند نه به پرستش خداوند یکتا.

- اصلاً در مسیحت شریعتی وجود ندارد که بتوان بر طبق آن خدا را پرستش نمود. پولس شریعت را در آیین مسیحیت برداشته و فقط عشق به مسیح را مایه نجات دانسته است. در نامه‌های پولس که در کتاب مقدس مسیحیان آمده بارها بر این مطلب تصریح شده است. و لذا نماز و روزه و زکات و حج و امثال این‌ها كه برای عبادت و پرستش خداوند در دين مبين اسلام تشريع شده اند در دين مسيحيت فعلی وجود ندارند و فقط يك مراسم مختصر در كليسا به وسيله كشيش و رهبران دينی آن انجام می‌شود.

نحوه پرستش در دين مسيحيت بر دو محور می چرخد:
پرستش می‌بايد بر اساس مكاشفه‌ای كه خدا از خود در پسرش ظاهر ساخت انجام گردد.
تجربه پرستش مسيحيان بايستی مطابق با طرحی باشد كه در عهد جديد برای كليسا وجود دارد.[8]

ملاحظه می شود كه در دين مسيحيت پرستش خدا با پرستش مسيح آن هم به صورت مكاشفه و آن هم فقط در كليسا امكان پذير است. و اين چيزی نيست كه پرستش خدا باشد بلكه پرستش غير خدا می باشد. و اسلام انسان را از پرستش غير خدا بازمی‌دارد، نه از پرستش خداوند.
 

پی نوشت:
 

[1]. جان بایر ناس، تاریخ جامع ادیان، تهران، انتشارات علمی فرهنگی، چهاردهم، 138ش. ص614.
[2]. انجيل متي 6:9. و لوقا 11 : 12.
[3]. رابرت هيوم، اديان زنده جهان (عبدالكريم گواهی) ص 353 و 354 دفتر نشر فرهنگی، اول 1369 ش.
[4]. توفيقی، حسين، آشنايي با اديان بزرگ، چاپ دوم، 1381، سمت، ص 149.
[5]. اعمال رسولان، باب9، جمله39و باب5، جمله16-22. و نامه پولس به غلاطیان، باب13، جملات1-13.
[6]. اف ئی، پیترز، یهودیت ، مسیحیت و اسلام، (ترجمه: حسین توفیقی)، ص463 و 464، قم، مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، اول، 1384ش.
[7]. یهودیت مسیحیت و اسلام، ص646.
[8]. دایرة المعرف کتاب مقدس،ص414،انتشارات روز نو، اول، 1380ش.
منبع: نرم افزار پاسخ - مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات