پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از افسانه‌های تاریخی که قرن‌ها پس از فتح ایران، ساخته شده و نمونه بارزی از دروغ پردازی و جعل تاریخ می‌باشد، کتاب سوزی توسط مسلمانان است. بدین صورت که سپاهیان اسلام پس از فتح ایران به کتابخانه‌های این سرزمین‌ یورش برده و میلیون‌ها جلد از کتاب‌های آن را سوزانده‌اند. هرچند با نگاهی سطحی به آیات قرآن که الهام بخش سپاهیان اسلام بوده و پی بردن به اهمیتی که کتاب مقدس مسلمانان شامل حال عالمان و اندیشمندان نموده است، ماهیت این افسانه بافی‌ها بیشتر آشکار می شود. 
اتهام كتاب‌سوزی كتاب‌ها و كتابخانه‌هاي ايران توسط فاتحان مسلمان، افسانه‌اي بيش نيست و تا قرن ششم هجري و شكست اروپائيان در جنگ‌هاي صليبي و آغاز دروغ پردازي و شايعه سازي عليه اسلام و مسلمين هيچ مسلماني و يا غیر مسلمانی نه گفته و نه نوشته است كه كتابی به وسيله فاتحين مسلمان از بین رفته باشد. در قرن ششم عيسويان اروپا بعد از آنكه در فاجعه اندلس و قتل عام مسلمانان با اعتراف مورّخ معروف مسيحي جرجي زيدان در كتاب «تمدن اسلام»[1] هشتاد هزار كتاب را آتش زدند و در حمله به شام و فلسطين نيز سه ميليون كتاب را به آتش كشيدند ودر جنگ‌هاي صليبي هم دچار شكست‌ و سرافكندگي‌ شدند. پس به خاطر پوشانيدن ننگ و عار كتاب سوزي خويش در اندلس وشام و فلسطين، به خاطر معيوب نشان دادن فتوحات اسلامي، تبليغات ناروا عليه مسلمانان و جبران شكست‌هاي روحي و معنوي جهان مسيحيّت، براي اولين بار يك نفر مسيحي در سال 602 هجري با نام عبداللطيف در سفر نامة خود «الافاده و الاعتبار» به هنگام بازديد از عمودي كه در محل كتابخانة اسكندريه مشاهده كرد چنين نوشت:«گفته مي شود رواقي بر اين عمود استوار بوده كه ارسطو!! در آن رواق تدريس مي‌كرده است و در اينجا كتابخانه اي بوده كه عمرو بن عاص به اشاره خليفه آن را سوزانيده است». در صورتي كه عموم مؤرخين متفق هستند كه ارسطو هرگز به اسكندريه نيامده و آنجا مدرس نبوده همچنين اتفاق دارند بر اينكه در زمان فتح مصر به وسيله عمروبن عاص در اين كتابخانه كتابي وجود نداشته است.[2] 
شِبلي‌ نعمان‌ در رساله كتابخانه اسكندريّه‌ بنابه‌ نقل‌ مرحوم‌ مطهّري‌ مي گويد:‎ بايد دانست‌ سوزانيدن‌ كتابخانه اسكندريّه یک شايعه است‌. اروپا اين‌ قضيّه‌ را با يك‌ صداي‌ غريب‌ و آهنگ‌ مهيبي‌ انتشار داده‌ است‌ كه‌ واقعاً حيرت‌ انگيز مي‌باشد. كتب‌ تاريخ‌، رمان‌، مذهب‌، منطق‌، فلسفه‌ و امثال‌ آن‌ هيچكدام‌ از اثر آن‌ خالي‌ نيست‌. (براي‌ اينكه‌ اين‌ قصّه‌ در اذهان‌ رسوخ‌ پيدا كند، در هر نوع‌ كتاب‌ به‌ بهانه‌اي‌ آن را گنجانيده‌اند، حتی در كتب‌ فلسفه‌ و منطق‌.) حتی يك‌ سال‌ در امتحان‌ ساليانه  اونيورسيته كلكته هند (كه‌ تحت‌ نظر انگليس‌ها بود) در اوراق‌ سؤالیه متعلّق‌ به‌ منطق‌ كه‌ چندين‌ هزار نسخه‌ چاپ‌ شده‌، حل مغالطه ذيل‌ را سؤال‌ نموده‌ بودند: 
                                                                 "اگر كتاب‌ها موافق‌ با قرآن‌ است‌ ضرورتي‌ به‌ آنها نيست‌، و اگر موافق‌ نيست‌ همه‌ را بسوزان‌! " 
شبلي‌ نعمان‌ بعد اين‌ سؤال‌ را طرح‌ مي كند كه‌ چه‌ سياستي‌ در كار است‌؟ آيا اين‌ نوعي‌ همدردي‌ و دلسوزي‌ درباره كتاب‌هائي‌ است‌ كه‌ سوخته‌ شده‌، يا مطلب‌ ديگري‌ در كار است‌؟! اگر دلسوزي‌ است‌، چرا نسبت‌ به‌ كتاب‌ سوزي‌هاي‌ مسلّم‌ و بسي‌ مهيب‌تر كه‌ در فتح‌ اندلس‌ و جنگ‌هاي‌ صليبي‌ بوسيله خود مسيحيان‌ صورت‌ گرفته‌، هيچ وقت‌ دلسوزي‌ نمي‌شود؟ 
شبلي‌ خودش‌ اين چنين‌ پاسخ‌ مي‌گويد كه‌ علّت‌ اصلي‌ اين است‌ كه‌ اين‌ كتابخانه‌ را خود مسيحيان‌ قبل‌ از اسلام‌ از بين‌ بردند؛ و اكنون‌ با تبليغ‌ فراوان‌ طوري‌ وانمود مي كنند كه‌ اين‌ كتابخانه‌ را مسلمين‌ از بين‌ بردند نه‌ آن‌ها. هدف‌ اصلي‌ پوشانيدن‌ روي‌ جرم‌ خودشان‌ است‌. [3] 
البته اين‌ همه‌ سر و صدا و هياهو و غوغائي‌ كه‌ عليه‌ عرب‌ و حمله عرب‌ به‌ ايران‌ و تهمت‌ها و افتراءهایی كه‌ بسته‌اند و مي‌بندند، راجع‌ به‌ عرب‌ نيست‌؛ راجع‌ به‌ اسلام‌ است‌. اينان سعی دارند با حیله گری به‌ اسلام‌، قرآن‌ و رسول‌ خدا جسارت‌ نمایند و دل جوانان مسلمان را به لرزه در آورند. فرهنگ‌ ادبيّات‌ ايران‌ در زمان‌ استعمار پهلوي‌، در قالب‌ حفظ‌ آثار ملّي‌، با برانداختن‌ لغات‌ عربي‌ در هاله لغات‌ خارجي‌ مستقيماً بر نابودي‌ روح‌ اسلام‌ مي‌كوشيد. اينك‌ نيز در همان‌ خطّ و مرز در تلاش‌ است‌.[4]
دکتر پوکوک، در کتاب مختصر الدول در نشر اکاذیب علیه مسلمین دست داشته است، کتاب‌هایی طبع و نشر کرده و به زبان لاتین هم ترجمه نموده است. از آن وقت و به وسیله این کتاب و این شخص شایعه کتاب سوزی مسلمین در اسکندریه در اروپا رواج یافت، تا آنکه در قرون اخیر به وسیله محققین اروپایی امثال گیبون و کریل و گوستا و لوبون و دیگران این شایعه تکذیب شد.[5]

پی نوشت:

[1]. جرجي زيدان، تمدن اسلام: جلد2، ص65.
[2]. محمّد حسين حسيني طهراني، كتاب نورملكوت قرآن ، جلد چهارم ، قسمت ششم، شايعه كتابسوزي ص139.
[3]. شبلي نعماني، كتابخانة اسكندريه، ص16-18.
[4]. مرتضی مطهری، مجموعه آثار جلد 14خدمات متقابل اسلام و ایران، کتاب سوزي‌ ايران‌ و مصر  ص‌ 98 تا ص‌104.
[5]. شبلي نعماني، كتابخانة اسكندريه، ص14، 15، 38.