روزی امیرالمؤمنین علیه‌السلام در مسجد مشغول ایراد خطبه و ترغیب مردم به جهاد در راه خدا بودند، جوانی از میان جمع سؤال کرد: «یا امیرالمؤمنین! مرا از فضیلت مجاهدان در راه خدا با خبر کن. حضرت فرمودند: روزی من پشت سر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در مسیر بازگشت از جنگ ذات السلاسل، همین سؤال را از ایشان پرسیدم، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: هنگامى که جنگجویان تصمیم بر شرکت در میدان جهاد مى‌گیرند، خداوند آزادى از آتش دوزخ را براى آن‌ها مقرر مى‌دارد؛ هنگامى که سلاح بر مى‌دارند و آماده میدان مى‌شوند فرشتگان به وجود آن‌ها افتخار مى‌کنند. هنگامى که از همسر، فرزند و بستگانشان خداحافظی می‌کنند، از گناهان خود خارج مى‌شوند؛ از این موقع آنها هیچ کارى نمى‌کنند، مگر اینکه پاداش آن مضاعف مى‌گردد و در برابر هر روز، پاداش عبادت هزار عابد براى آنها نوشته مى‌شود؛ هنگامى که با دشمنان رو به رو مى‌شوند، مردم جهان نمى‌توانند میزان ثواب آنها را درک کنند. هنگامى که گام به میدان براى نبرد بگذارند و نیزه‌ها و تیرها رد و بدل شود و جنگ تن به تن شروع گردد، فرشتگان با پر و بال خود اطراف آنها را مى‌گیرند و از خدا تقاضا مى‌کنند در میدان، ثابت قدم باشند؛ در این هنگام منادى صدا مى‌زند: «بهشت در سایه شمشیرها -جهاد در راه خدا- است»؛ در این هنگام ضربات دشمن بر پیکر شهید، ساده‌تر و گواراتر از نوشیدن آب خنک در روز گرم تابستان است. هنگامى که شهید از مرکب فرو مى‌غلطد، هنوز به زمین نرسیده، حوریان بهشتى به استقبال او مى‌شتابند و نعمت‌هاى بزرگ معنوى و مادى که خدا براى او فراهم ساخته است، براى او شرح مى‌دهند و هنگامى که شهید به روى زمین قرار مى‌گیرد، زمین مى‌گوید: آفرین بر روح پاکیزه‌اى که از بدن پاکیزه پرواز مى‌کند، بشارت باد بر تو! نعمت‌هایى در انتظار تو است که هیچ چشمى ندیده و هیچ گوشى نشنیده و بر قلب هیچ انسانى خطور نکرده است».