۱. محمدرضا شاه جشن ۲۵۰۰ ساله را گرفت با صرف هزینه‌ای هنگفت، برای اینکه خودش را به دنیا معرفی کند. اما ناکام ماند. آن هزینه هنگفت مقدمه ای برای سقوط شاه شد. ۲. قصد شاه حفظ ارزش ایران نبود. چون شاه، حاکم بحرین را به عنوان یک کشور مستقل به این جشن دعوت کرده بود. در جالیکه هنوز تجزیه بحرین از ایران مصوب نشده بود. این کار شاه دهن کجی به تاریخ ایران بود. ۳. نظام جمهوری اسلامی درباره تاریخ ایران باستان پویانمایی تولید کرد که توسط مرکز پویانمایی صبا تولید شد. یعنی توسط خود جمهوری اسلامی و توسط صداوسیمای جمهوری اسلامی هم پخش شد. ۴. جمهوری اسلامی ایران به ایران باستان بدهکار نیست. تقریبا همه مفاخر فرهنگی و علمی تاریخ ایران هم در عصر اسلامی رشد کردند. شما ۱۰۰ شاعر بزرگ، ۱۰۰ دانشمند بزرگ، ۱۰۰ مخترع و مکتشف بزرگ را نام ببرید. خواهید دید که ۹۹ درصد و بلکه ۱۰۰ درصد اینها در عصر اسلامی رشد کرذند. جمهوری اسلامی ایران با اینکه بدهی و دِینی به ایران باستان ندارد اما باز هم فیلم‌ها و سریال‌هایی درباره ایران باستان ساخت. ای کاش نمی‌ساخت. چون از قدیم گفتند خوبی که از حد بگذرد جاهل خیال بد کند. ۵. در دین زرتشتی همبستری با محارم کردار نیک است. مرد میتواند به زور با خواهر یا دختر خودش همبستر شود و این کردار نیک است (روایات آذرفرنیغ فرخزادان، بخش ۲۰). این مسایل چه جای افتخار دارد؟ ۶. خشایارشا چه ارزشی در تاریخ ایران داشت؟ هیچ. شاهنامه فردوسی از اسکندر این همه تمجید کرده ولی هیچ اسمی از خشایارشا در شاهنامه نیست. حافظ و سعدی و مولانا همه از شاهان زیادی اسم اوردند. جتی از اسکندر تمجید کردند ولی خشایارشا را جزو آدم حساب نکردند. در سراسر متون تاریخی ایران چه اسمی از خشایارشا است؟ حتی در متون زرتشتی هم هیچ اسمی از خشایارشا نیست. در منابع زرتشتی، اسم پسرعموی زرتشت و اسم آن رمالی که به زرتشت فحش داد هم ثبت شده ولی هیچ اسمی از خشایار نیست.