اصل شفاعت در زبان عربى به معنى جفت شدن است و ياور را شفيع گويند چرا كه با تو همراه می‏شود در اصلاح عمل تو و قضاى حاجت تو پس شفاعت به معنى يارى و كمك باشد و شفيع كسى است كه كمك تو كند تا امر تو به انجام رسد. مردم مخلوق از نور و ظلمت مى‏باشند طاعتهاى ايشان از جهت نور ايشان سر می‏زند و معصيتهاى ايشان از جهت ظلمت ايشان به وجود میآيد پس بعضى از مردم نورشان ضعيف است و ظلمتشان غالب لهذا از ايشان طاعت كم و معصيت بسيار بروز میكند پس نمی‏توانند كه سبب نجات خود شوند و جزاى آن معصيتها آنها را هلاك میكند مگر آنكه صاحب نورى ايشان را نورانى كند و به فضل نور او مقتضاى آن معصيتها از ايشان دور میشود مانند طفلى كه مقتضى ضعف و نقاهتش آنست كه در راه رفتن بيفتد و سر و صورت او بشكند ولى چون آدمى قوى به فضل قوت خود زير بازوى او را بگيرد فضل قوت قوى منع اثر افتادن و منع اثر ضعف از او بكند پس نيفتد و جائيش نشكند