خدا همه مارو هدایت کنه. تو این جامعه که پر از شیخ و آخونده هیچ کس یه جواب منطقی نداره. خدایا خودت گفتی توی قرآن که من بندگانم رو هدایت می کنم. ما که چیز بدی نمی خوایم. ما توی این اوضاع سخت زندگی، بی پولی و هزار جور مشکل دیگه، دنبال خودتو هستیم. ما که اون قدر دلمون سیاه نشده که مارو توی این آشفتگی های ذهنی رها کنی. مگه نمی گی از رگ گردن به ما نزدیک تری. پس چرا اینقدر باهات فاصله دارم که گاهی وقتا حس می کنم نیستی. من که توی زندگیم به هیچ کس آزاری نرسوندم که سزاوار این دوری باشم. خدایا به چی اعتماد کنم؟ به حرفای مردم گذشته که نمیشه اثباتشون کرد یا به علم که هر روز ممکنه تغییر کنه؟ یا به عقل که ناقصه؟ خدایا خسته شدم از بس توی نمازام تصورت کردم. نمیشه یه جور دیگه خودتو نشون بدی؟