در ادوار بسیار دور و بین رمه داران استفاده از ادرار گاو که دارای امونیاک زیاد است, برای ضدعفونی مرسوم بوده است و در ادواری که هنوز داروی ضدعفونی شناخته نشده بود این وسیله مفید واقع میشده(یعنی در ادوار دور 3700 سال پیش زرتشت به پیروان خود سفارش کرده که برای ضد عفونی زخم و خراش های بدن از ادرار گاو استفاده کنند(زرتشت در یک محیط عشیره ایی ظهور کرده بوده -کتاب مزدیسنا و حکومت سید جلال الدین اشتیانی)). در اغلب رسوم و معتقدات مذهبی بدوی یک ریشه اجتماعی مفید وجود داشته که به مرور زمان در دست موبد و کلیسا صورت ظاهری ان حفظ و هدف اصلی فراموش می گردد و به صورت اداب و رسوم تشریفاتی در میاید.در تمام ادیان جهان نکاتی وجود دارد که برای زمان پیدایش اون مناسب بوده ولی با گذشت زمان این برداشت ها متحجر شده و با پیشرفت تمدن و علم انسان همگام نمیشود , و سدی در مقابل اجتماعات مذهبی به وجود می اورد.اصولا کیفیت برداشت های مذهبی ثابت ماندن و موروثی شدن ان است که بدون تفکر و تعقل صورت پذیرفته و به نسل های بعد تحویل میشود.متاسفانه در این انتقال اغلب هدف اولیه(ضد عفونی زخم ) از بین رفته و تشریفات و ظواهر باقی میماند. زرتشت استفاده از شاش گاو را برای ضد عفونی زخم در 3700 سال پیش گفته نه بخاطر برای تطهیر ناپاکان که در اثر غفلت و گناه الوده شده اند.(این حاصل دین موروثی است).زرتشت برای تطهیر ناپاکان غسل و شستشو با اب را سفارش کرده نه با ادرا گاو.