پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امروزه کتاب شریف شاهنامه، بسیار مورد سوء استفاده جریان باستانگرا قرار دارد. لیکن مسئله قابل توجه آنجاست که اکثر شاهنامه‌دوستان و فردوسی‌پرستان، چه بسا در طول زندگی‌شان حتی یک بار هم شاهنامه را نخوانده باشند. حکیم ابوالقاسم فردوسی در بسیاری از بخش‌های شاهنامه، تصویری مایل به سیاهی، گمراهی و ظلمت از شاهان و جنگجویان ایران باستان نشان می‌دهد. برای نمونه به یکی از این حکایات اشاره می‌کنیم.

فردوسی روایت می‌کند: روزی رستم با اسبش (رخش) به گندم‌زاری وارد شد. رستم به خواب فرو رفت. ناگهان دشتبان سر رسید و با چوب بر پای رستم زد که چرا اسب خود را در گندم‌زار رها کردی تا از آنچه كه براى آن رنج نبرده‏‌اى، بهره‏‌مند گردد؟ رستم، خشمگین، هر دو گوش آن مرد را از سر جدا کرد!

ز گفتار او تيز شد مرد هوش
بجست و گرفتش يكايك دو گوش‏

بيفشرد و بركند هر دو ز بن
نگفت از بد و نيك با او سخن‏

دشت‌بان ستمدیده، از سر درد، گوش‌های خود را برداشته؛ فریادکنان به سوی پهلوانی دلیر به نام اولاد رفت و از او یاری خواست. اولاد که چنین دید، با یارانش به سوی رستم رفت و به او گفت: نامت چیست؟ چرا اسبت را در گندمزار رها کرده و گوش‌های دشت‌بان را برکندی؟ رستم در پاسخ، به اولاد گفت: اگر نام من بدانی، روان از تنت بیرون خواهد شد. پس شمشیر از نیام برکشید و به سوی اولاد و یارانش تاخت. رستم، به زخم شمشیر، سر از بدن یاران اولاد جدا کرد:

چو شير اندر آمد ميان بره
همه رزمگه شد ز كشته خره‏

بِيِك زخم دو دو سر افگند خوار
همى يافت از تن بيك تن چهار.[1].

پی‌نوشت:

[1]. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه، بر اساس نسخه مسکو، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی و مرکز خدمات کامپیوتری نور، 1389، شماره ثبت کتابخانه ملی: 815279، برگه 141-142.