پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از بدعت‌های بزرگان مسیحی، این بود که بر خلاف دستور کتاب مقدس خود [ر.ک: ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، رساله‌ی یعقوب، 2:  24]، (برای جذب بت‌پرستان به مسیحیت) گفتند برای نجات، نیازی به انجام دادن احکام شرعی نیست و ایمان، به تنهایی کافی است.[ ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، نامه‌ی پولس به غلاطیان، 2: 16]
از آنجا که برای این سخن، نیاز به یک دلیل داشتند، کم کم مجبور شدند بگویند، به خاطر گناه حضرت آدم و حوا (علیهما السلام)، هر کودکی که به دنیا می‌آمده گناهکار بوده! و این گناه، چنان بزرگ بوده که قابل بخشش نبوده است! برای بخشیده شدن این گناه، خدای بزرگ و نامحدود را محدود و کوچک کردند!؛ و در عوض حضرت عیسی (علیه السلام)، که آفریده شده‌ی به دست خداوند قادر مطلق بود را بزرگ‌تر از مقام خود جلوه دادند. آنها در جلسات شورایی متعدد، به این نتیجه رسیدند که بگویند اولا این خدا بوده است که بر روی صلیب شکنجه دیده، و ثانیا هدف او از این کار، بخشیده شدن گناه سنگین و نابخشودنی تمام انسانها بوده است. لذا بعد از شکنجه‌ی خدا، دیگر تکالیف شرعی از دوش ما برداشته شده است! یک بدعت و این همه توجیهات متناقض با عقل!