پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیروزشاه بلسارا از اندیشمندان زرتشتی ساکن هندوستان بود که پس از تدوین اندیشه‌های خود کتابی تحت عنوان «ایران و اهمیت آن در ترقی و تمدن بشر» به نگارش درآورد. از نکات مهم این کتاب، تصریح او بر این نکته بود که ایرانیان در راه پذیرش اسلام، مشکلی نداشتند. بلکه از سر اختیار و از روی منطق مسلمان شدند. روابط پیامبر و خاندان ایشان با ایرانیان نیز رابطه‌ای خوب و از روی علاقه و دوستی بود.[1] نکته اینکه این کتاب در سال 1314 خورشیدی (در زمان رضاشاه) در بمبئی هندوستان به چاپ رسید.[1] همانطور که پیشتر نیز گفته شد، اندیشمندان و مورخین بزرگ جهانی و ایران‌شناسان نامدار همگی بر این عقیده اند که اسلام آوردن ایرانیان غالباً از روی اختیارو منطق بود.[2] نه از ترس شمشیر... بلکه فتح ایران با شمشیر بود. اما مسلمان شدن ایرانیان و رسوخ اسلام در دل‌های ایرانیان از روی فهم بود. از همین روی می‌بینیم که ایرانیان بیشترین تلاش را برای ترویج اسلام کردند. بزرگترین منابع تفسیری و حدیثی اسلام (هم شیعه و هم سنی) به دست ایرانیان نوشته شد (و منظور ما هم از ایران، ایرانِ بزرگِ تمدنی است، نه مرزهای کنونی ایران) و حقیقتاً هیچ ملتی به اندازه ایرانیان برای اسلام جان‌فشانی نکردند.

پی‌نوشت:
[1]. پیروزشاه بلسارا، ایران و اهمیت آن در ترقی و تمدن بشر. بمبئی: انجمن ایران لیگ، ۱۹۳۶، ص 144-145.
[2]. بنگرید به مجموعه مقالات درباره «اسلام اختیاری ایرانیان»

اسکن از متن کتاب (ارائه شده توسط دکتر رسول جعفریان):