پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_متاسفانه کتاب مقدس مشترک یهودی- مسیحی در بیان فضایل و والامقامی انبیاء نه تنها اهمال نموده، بلکه چهره‌ای بس نامتعارف و بعضاً عوامانه را از مقام نبوت الهی به تصویر می‌کشد، که صد البته با چهره‌ای که در اسلام از این عنوان ترسیم می‌شود و همانا مقام عصمت است و عاری از هر گناه و معصیت، کاملا در تضاد است.
حضرت موسی (علیه السلام) در اسلام دارای مرتبه‌ی بالاییست و با صفت کلیم اللهی و پیامبر الوالعزم از او یاد می‌شود، اما در فرهنگ یهودی-مسیحی و متون مقدسشان هرچند که بزرگترین و شامخ‌ترین پیامبر بوده چنانچه می‌خوانیم «و نبی‌ای مثل‌ موسی‌ تا بحال‌ در اسرائیل ‌برنخاسته‌ است‌ که‌ خداوند او را روبرو شناخته‌ باشد»[1] اما جالب اینکه نبی‌ای که مثلش در بنی‌اسرائیل نیامده در مقابل خداوند دهن به دهن کجی می‌گشاید و سخنانی از باب گله‌مندی بیان می‌کند که در شأن حتی پیامبرانی که در مقامهای پایین تر ازایشان در نبوت هستند، نیست؛ ایشان وقتی به خاطر اذیتهای بنی‌اسرائیل به خاطر خارج کردنشان از مصر و نجات از رهایی، با خدا صحبت می‌کنند چنین مطالب و لحنی را در محضر خدا بیان می‌نمایند: «چرا مرا دراین‌ تنگنا گذاشته‌ای‌؟ مگر من‌ چه‌ کرده‌ام‌ که‌ از من‌ ناراضی‌ شده‌، بار این‌ قوم‌ را بردوش‌ من‌ گذاشته‌ای‌؟ آیا اینها بچه‌های‌ من‌ هستند؟ آیا من‌ آنها را زاییده‌ام‌ که‌ به‌ من‌ می‌گویی‌ آنها را مانند دایه‌ در آغوش‌ گرفته‌، به‌ سرزمین‌ موعود ببرم‌؟ برای‌ این‌ همه‌ جمعیت‌ چگونه‌ گوشت‌ تهیه‌ کنم‌؟ زیرا نزد من‌ گریه‌ کرده‌، می‌گویند: به‌ ما گوشت‌ بده‌! من‌ به‌ تنهایی‌ نمی‌توانم‌ سنگینی‌ بار این‌ قوم‌ را تحمل‌ کنم‌. این‌ باری‌ است‌ بسیار سنگین‌! اگر می‌خواهی‌ با من‌ چنین‌ کنی‌، درخواست‌ می‌کنم‌ مرا بکشی‌ و از این‌ وضع‌ طاقت‌فرسا نجات‌ دهی‌»[2]!!. این است مقام بزرگترین پیامبر در یهودیت و مسیحیت! و وامصیبتا از ترور شخصیتی‌ای که  دامن حضرت موسی(علیه السلام) را گرفته که حتی استدلالات عقلی بر عصمت انبیاء نیز در برابر تعصبات دینی و فرهنگی  یهود و مسیحیت کار ساز نیست!!

پی‌نوشت:
[1]. کتاب مقدس، ترجمه قدیم، تثنیه، 34 :10
[2]. ترجمه تفسیری، اعداد، 11 :11-15