پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسئله بعثت پیامبران امری است که اختصاص به امتی خاص ندارد، بلکه مقتضی قانون الهی این است که در میان تمامی مردم و همه اقوام جهان پیامبری باشد، برحسب نیاز مردم، خدا به بندگان خود واقف است، و حقیقت بعثت رسول جز این نیست که بندگان خدا را به عبادت خدا و اجتناب از طاغوت دعوت کند.
مقدمه: انسان محتاج هدایت الهی است، هدایت الهی بدون «واسطه‌ای» که از نوع بشر باشد (پیامبران) ممکن نیست.
بررسی مسئله از دیدگاه قرآن: بر اساس نظر دانشمند بزرگ علامه طباطبایی (ره) هر قومی برای خود هدایتگری داشته است، [1] این نظر ایشان بر مبنای آیات قرآنی استوار است. آنجا که خدای تعالی خطاب به پیامبر رحمت حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گوید: «إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هادٍ». [2] به درستی ای پیامبر تو بیدارکننده و هدایتگر هستی و برای هر قومی هدایتگری هست. بنابراین مسئله بعثت پیامبران امری است که اختصاص به امتی خاص ندارد، بلکه مقتضی قانون الهی این است که در میان تمامی مردم و همه اقوام جهان پیامبری باشد، بر حسب نیاز مردم، خدا به بندگان خود واقف است، و حقیقت بعثت رسول جز این نیست که بندگان خدا را به عبادت خدا و اجتناب از طاغوت دعوت کند. [3]
خداوند در مورد بعثت رسولان در میان همه امت‌ها و فلسفه آن چنین اشاره کرده است: «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ [4] و به تحقیق برانگیختیم در میان هر امتی پیامبری را برای این که خدا را عبادت کند.» همچنین در سوره یونس چنین فرموده است: «وَ لِکُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ فَإِذا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ [5] برای هر امتی پیامبری وجود داشته که هرگاه پیامبرشان می‌آمد بین آنان قضاوت به حق می‌شد بی آنکه آن قوم ستم ببیند.»
این آیه نیز اشاره به سنت الهی دارد که خدا به حق و به صورتی که بازگشت ندارد (به صورت حتمی) حکم کرده که به سوی هر امتی پیامبری بفرستد که رسالت او را تبلیغ کند و آن گاه بین پیامبر و مردم حکمی قطعی کند، یعنی بر آنان عذاب بفرستد و مؤمنان را نجات دهد. شواهد تاریخی و روایات معصومین (علیهم السلام) نیز گواه بر این مطلب می‌باشد، علاوه بر آن تمام کتاب‌های آسمانی نیز بر این مطلب تأکید دارند. پس می‌توان نتیجه گرفت که هیچ امتی بدون پیامبر نبوده است.

پی‌نوشت:

[1]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه گروه مترجمان، بی جا، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، 1370، ج 11، ص 470.
[2]. رعد: 7.
[3]. طباطبایی، پیشین ج 12، ص 356.
[4]. نحل: 36.
[5]. یونس: 47.
منبع: نرم افزار پاسخ، مرکز مطالعات و پاسخ‌گویی به شبهات