انحرافات و بدعتها
قرآنیون با تأویل و توجیه رأی مدارانه نسبت به آیات قرآن، بر نفی جایگاه سنّت در شناخت دین، پای فشرده‌اند؛ این در حالی است که اطاعت مطلق و حجیت سنت قولی و غیرقولی پیامبر(ص) به روشنی در آیات وحی آمده است.
قرآنیون با تأویل و توجیه رأی مدارانه نسبت به آیات قرآن، بر نفی جایگاه سنّت در شناخت دین، پای فشرده‌اند؛ این در حالی است که اطاعت مطلق و حجیت سنت قولی و غیرقولی پیامبر(ص) به روشنی در آیات وحی آمده است.
قرآنیون معتقدند که قرآن کتابی جامع و تنها منبع احکام شرعی است و همه ضروریات اسلام، به‌تنهایی از قرآن قابل‌استخراج است و نیازی به حدیث نیست؛ اما قرآنیون با وجود این اعتقاد، در کتب تفسیری خود، از سنت پیامبر(ص) و روایات اهل‌بیت گرامی آن حضرت و اقوال صحابه و تابعین استفاده کرده‌اند.
حکمی زاده از قائلین دیدگاه قرآن بسندگی در دین، معتقد است قرآن تنها منبع قابل استفاده در استنباط معارف و احکام دینی است و برای تمام مسائل و امور دینی، فقط باید از قرآن بهره بُرد و حجیت تمام احادیث را منکر شده است. در نقد او کتاب کشف الاسرار توسط امام خمینی(ره) نوشته شد.
برقعی از سران جریان قرآن‌بسندگی، در یکی از آثار خود ضمن بیان آیات قرآن، ذیل آن به تفسیر آیات پرداخته و شیعیان را به خاطر اعتقاد به مسئله توسل متهم به شرک می‌کند؛ در حالی که وی از عمل مردم تفسیر اشتباه می‌کند و شیعیان اعتقاد خود را از قرآن و سخنان اهل بیت(ع) گرفته‌اند.
برقعی که در جوانی کتاب‌هایی در دفاع از عقاید شیعه می‌نوشت، در اواخر عمر خود نوعی گرایش وهابی‌گری پیدا کرد و کتبی در نقد تشیع نوشت؛ وی بسیاری از ضروریات شیعه ازجمله مسئله امامت و منصوص بودن امر امامت را انکار کرد که با ذکر روایات متعدد ثابت می‌گردد که نص بر امامت وجود دارد.
برقعی از بزرگان جریان قرآن‌بسندگی، مفسران شیعه را به دلیل تفسیر کلمه «انفسنا» و انطباق آن بر حضرت امیرالمؤمنین(ع)، متهم به غلو می‌کند؛ این در حالی است که این تفسیر توسط مفسران بزرگ اهل‌سنت نیز بیان شده است.
برقعی با نفی عقیده شیعه در بحث امامت، آن را انحصاری نمی‌داند و می‌گوید ممکن است از بین فرزندان یک امام، یکی از برادران امام بعدی، امام گردد؛ برقعی به آیه‌ای استناد کرده که در آن آیه، امامت به معنی پیشوایی در غیر مناصب الهی به کار برده شده است.
برقعی سعی دارد با ایجاد مغالطه در تعریف و جایگاه مقام امامت و نبوت، آیات و روایاتی را که اشاره به برتری مقام امامت بر نبوت دارد را اثبات‌‌کننده این اعتقاد نداند؛ در صورتی که هر کدام از مقام امامت و نبوت، دو مسئله جدای از یکدیگر است که هر کدام از این دو، ویژگی‌ها و تمایزات مختص به خود را دارند.
برقعی از بزرگان قرآن‌بسندگی، برای اثبات ادعایش دلایل مختلفی ارائه کرده است؛ ازجمله اینکه انحصار هدایت در قرآن است. وی با استناد به برخی از آیات می‌گوید: «هدایت ذکر شده در قرآن، شامل همه کس می‌شود، درنتیجه تمام مردم مکلفند هدایت خود را از قرآن فراگیرند.» این در حالی است که هدایت خداوند دارای مصادیقی است که قرآن یکی از آنها و هدایت معصومان(ع) هم مصداق دیگری از آن است.
برقعی از بزرگان جریان قرآن بسندگی است که با برداشت ناصحیح از آیات، قرآن را برای هدایت انسان‌ها کافی می‌داند؛ در حالی‌که آیات قرآن بر این اعتقاد، خط بطلان می‌کشد و در آیات مختلف، به اطاعت از رسول امر می‌کند؛ اطاعتی که دلالت بر لزوم پیروی مطلق از پیامبر(ص) می‌کند.
مهم‌ترین عقیده قرآنیون این است که قرآن، یگانه منبع تشریع است. قرآنیون برای اثبات عقیده خود، مغالطه کرده و به برخی از آیات استدلال کرده‌اند؛ در حالی که خداوند متعال در قرآن کریم در آیات متعددی بر لزوم پیروی از پیامبران تأکید کرده و برای الگو گرفتن از انبیا، داستان‌های آنان را در قرآن نقل کرده است.
براى به دست آوردن نظر امیرالمؤمنین(ع) در مسئله خلافت، نباید تنها بر یک یا دو خطبه یا قسمتی از یک خطبه تکیه کرد؛ بلکه باید همه کلمات آن حضرت را در این موضوع، کنار هم بچینیم و نتیجه‌گیرى کنیم؛ امیرالمؤمنین بارها در نهج‌البلاغه در موارد متعددى در مسئله خلافت، تکیه بر نص فرموده‌اند.
برقعی یکی از بزرگان جریان قرآن‌بسندگی است که منکر حجیت احادیث و ادعیه شیعه، از جمله زیارت جامعه کبیره است و پیرامون این فراز از زیارت جامعه کبیره «وَ مهبط الوحی» که در توصیف و معرفی ائمه (ع) آمده است می‌گوید: «این وصفی که در متن زیارت جامعه کبیره برای امام ذکر شده، فقط مختص رسول خدا(ص) بوده است و سایرین محل فرود وحی نیستند».