عبدالحمید با یک قاعده شرعی به روسیه خرده گرفته و کم کردن حقابه خزر از رود ولگا را ممنوع دانسته است. این در حالیست که کشورهای به ظاهر اسلامی افغانستان و ترکیه، همین کار را با ضرر رساندن بیشتر به مسلمانان انجام داده‌اند، ولی یا به آنها تذکری نداده یا توصیه ملایمی به آنها کرده است.

در ایام حزن و اندوه اهل بیت(ع)، عبدالحمید به تاریخ قیام امام حسین(ع) پرداخت و در تحلیل خود از این قیام، نتیجه گرفت که نصرت تنها در دست خداست؛ هرچند این عبارت صحیح است و شیعه نیز همین اعتقاد را دارد، اما ادبیات عبدالحمید این شائبه را ایجاد می‌کند که او اشاره‌ای به شبهه وهابیت در توسل و استغاثه دارد که کلام صحیحی نیست.

عبدالحمید در توییت منتقدانه خود نسبت به نظام، از فشار و بازداشت «روزنامه‌نگاران مستقل» انتقاد کرد و آزادی زندانیان سیاسی و روزنامه‌نگاران را «خواسته عموم مردم ایران» دانست؛ درحالی‌که این خواسته اطرافیان اوست نه عموم مردم ایران. دولت فهمیده که مشکل اصلی مردم، گرانی و معضل اقتصاد است و برای رفع آن، به شدت دنبال ایجاد اشتغال و تولید است.

یکی از مواردی که عبدالحمید در انتقادات به نظام مطرح می‌کند، معضل خطرات امنیتی برای سوخت‌بران مناطق مرزی است؛ وی به جای اینکه مردم را از این عمل خلاف قانون برحذر دارد، آن را جرم و قاچاق نمی‌داند، بلکه مقابله با آن را بر خلاف قانون و شرع می‌خواند. این قاچاق سود کلانی دارد که قسمتی از آن، عاید قاچاقچی خارجی می‌شود و به بیت المال مسلمین ضرر می‌زند.

عبدالحمید راه برون‌ رفت از مشکلات را سپردن کار به کاردان دانست و به این‌ صورت نظر مخالف خود را نسبت به دولت تکرار کرد. او گفت معتقدم علما باید به کارهای حوزوی بپردازند و سیاست را رها کنند؛ امام خمینی(ره) نیز همین نظر را داشتند تا اینکه دیدند کنار کشیدن روحانیت باعث می‌شود کشور به بیگانگان سپرده شود.

عبدالحمید خطاب به اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان گفت که مردم ایران از شما عبور کرده‌اند؛ هیچکدام توان اداره و مدیریت صحیح کشور را ندارید و با کنایه خواستار استعفای رئیس جمهور و مسئولین شد؛ این سخنان در حالی‌ است که وی به عنوان انتخابات ایده‌آل، از انتخابات ترکیه تمجید کرد، در صورتی که در آن انتخابات نیز دو حزب به رقابت پرداختند و وضعیت اقتصادی ترکیه در زمان حزب حاکم که یکی از شرکت‌کنندگان در رقابت ترکیه بود، بدتر از ایران بود.