عبدالحمید افشای تخلفات مراکز تحت مدیریتش را دروغ و تهمت خواند؛ در حالی که خود بدون تحقیق و بررسی در تریبونی که در اختیار دارد، شایعات منتشر شده را مطرح می‌کند؛ ازجمله دروغ‌گویی او درباره تعطیلی گورستان بهائیان و شهید خواندن فرد خلافکاری که در حال سرقت کشته شد.

یک سال است که پس از سخنان عبدالحمید، برخی از نمازگزاران مسجد مکی، راهپیمایی کرده و علیه نظام، بسیج، سپاه و رهبر انقلاب، شعارهای هنجارشکنانه سر می‌دهند و گاهی این شعارها، منجر به حمله، به نیروهای امنیتی حاضر در صحنه می‌شد. این هفته عبدالحمید، به واکنش برخی نمازگزاران نسبت به سخنان خود گله کرده و آن را کار افراد نفوذی دانست.

عبدالحمید طرح جنجالی خود در مصالحه فلسطینیان و اسرائیل را مسکوت گذاشت و بار دیگر به آن نپرداخت و به جای آن، در دفاع از مردم غزه درخواست کرد که دولت‌های دیگر، مردم غزه را به کشورشان راه دهند تا نجات یابند. در این‌باره باید گفت که پذیرش مردم غزه در کشوری غیر فلسطین، توطئه‌ای اسرائیلی است. مردم غزه که فهمیده‌اند این توطئه جهت اخراج آنها از فلسطین است، مهاجرت را نپذیرفته‌اند.

عبدالحمید طرحی برخلاف اسلام جهت حل مشکل فلسطین ارائه داده است؛ وی با این استدلال که چون مسلمانان نمی‌توانند دشمن را نابود یا بیرون کنند و شدنی نیست، نباید بر احقاق حق خود پافشاری کنند؛ این در حالی است که در جنگ خیبر در صدر اسلام، پس از گریختن دو گروه مسلمان از میدان جنگ و القای حس ناامیدی به دیگران پیامبر(ص) تسلیم شدن را نپذیرفت و فرمانده دیگری انتخاب کرد.

طرح عبدالحمید برای حل مشکل فلسطین اینست که باید: «اسرائیل را به رسمیت بشناسیم؛ ملت فلسطین و اسرائیل ۷۵ سال در کنار هم زندگی کرده‌اند و هر دو از یکدیگر ضربه خورده‌اند؛ باید از خیلی چیزها گذشت تا بتوان به حل‌وفصل منصفانه و عادلانه رسید». درحالی که اسرائیل انصاف نداشته و قانع به طرح‌های عادلانه نیست.

عبدالحمید توصیه می‌کند دو ملت فلسطین و اسرائیل باید به فکر آینده باشند و با یکدیگر سازش کنند؛ درحالی که ظلم اسرائیل به حدی شده که دیگر جایی برای سکوت و سازش باقی نمانده است. قیام نتیجه قهری ظلم‌های اسرائیل و تصمیم ملتی است که همه راه‌ها را رفته، صلح کرده، ظلم‌کشیده، نادیده گرفته شده و اکنون راهی جز آن برای خود نمی‌بیند.