عکس
نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم. نه بیگانه را و نه مزدوران را، به ویژه مدعیان دروغین آریایی که از اجنبی حمایت کردند.
اهورامزدا و کوروش کبیر در شرایطی که کشورتان مشغول مذاکره بود و یک رژیم جعلی به آن تجاوز کرد؛ زن و کودک آریایی را کشت، راضی به سکوت‌تان نیستند! یا رژیم را محکوم کنید یا دَم از خون آریایی نزنید. دفاع از ایران، جان و جربزه می‌خواهد، نه شعار و گردنبند فروهر!
رضا پهلوی، حمله اسرائیل به ایران را محکوم نکرد، بلکه می‌کوشد با فراخواندن مردم به اعتصاب، ایران را از جهت اجتماعی و اقتصادی فلج کند. یعنی:
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ نظر عالم اهل سنت در مورد جریان مباهله، آیه 61 سوره آل‌عمران ....
رهبر معظم انقلاب، فردوسی را انسانی حکیم نامیده؛ فرمودند که حکمت فردوسی، حکمتِ الهیِ اسلامی است. در ادامه گفتند: در سال‌‌های نخست پیروزی انقلاب اسلامی، عده‌ای از مؤمنین بااخلاص ولی ناآگاه، قصد داشتند که مقبره فردوسی را ویران کنند.
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انتقاد عالم اهل‌سنت از دولت، به علت استقبال نامناسب زنان از مهمانان کشور همسایه
فردوسی یک مسلمان شیعه بود. پس از درگذشت او، فقیه آن دیار که مخالف سرسخت شیعیان بود، مانع از دفن فردوسی در قبرستان شهر شد.
حسین شنبه‌زاده که خود را دوستدار شاهنامه می‌نامد، با بی‌شرمی به امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) جسارت کرد. ای کاش او، سخن فردوسی در شاهنامه را می‌خواند که فرمود علی (علیه السلام) طریق نجات است و دشمن علی (علیه السلام) راهی به سعادت راستین ندارد.
فردوسی می‌گوید که شاهنامه، کتاب تاریخ است. تاریخی که بخش‌هایی از آن با زبان رمز و راز بیان شده است. شاهنامه اگر اسطوره هم باشد باز هم گویای باورها، آرمان‌ها و فرهنگ ایران باستان است و از این حیث، اهمیت دارد.
دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران در گزارشی پیرامون بزرگداشت یعقوب لیث صفار، مدعی شده که نام اصلی او «رادمان پور ماهک» بوده است؛ ادعایی که هیچ‌گونه پشتوانه‌ای در منابع کهن تاریخی ندارد.
هدف ، مقصد و مقصود در اعتقاد بابیت و بهائیت، نه رسیدن به خدا، بلکه رسیدن به حسینعلی نوری پیامبرنمای این فرقه هست.
در عقیده بهائیت، امام دوازدهم شیعه، علی‌محمد باب هست که دین بابیت را بنا گذاشته و در فاصله کوتاهی پس از او، حسینعلی نوری دین بهائیت را تشکیل داد. با توجه به اعتراف هردو به آخرین پیامبر بودن حضرت محمّد(ص)، باب و بهاء خود را نه پیامبر، بلکه ظهور خدا می‌دانستند.
پیامبرنماهای بابیت و بهائیت خود را خدا می‌دانستند و صفاتی مثل خدای مظلوم، خدای تنها و بیچاره، خدای زندانی و خدای خدایان را برای خود به کار می‌بردند؛ صفاتی که با خدای توانا و یکتا، هیچ سازگاری نداشت. به همین خاطر، بهائیت نه یک دین، بلکه مسلکی مشرکانه هست.
شمس الدين ذهبی در کتاب تاریخ الاسلام با اشاره به فضائل امام صادق (علیه‌السلام) می نویسد: «مناقب و فضائل جعفر بن محمد (علیهماالسلام) بسیار زیاد است و او صلاحیت برای خلافت داشت؛ زیرا وی صاحب سیادت و فضیلت و علم و شرافت بود.»
تاریخ الاسلام، ج9، ص93.