یکی از ادعاهای میرزا حسینعلی نوری، معروف به بهاءالله، ادعای امّی بودن است. با بررسی این ادعا در کتب بهائیان پی می‌بریم که نه تنها این شخص امّی نبوده و از علم الهی لدنی برخوردار نبوده است، بلکه با اثبات عدم امّی بودن بهاءالله، ثابت می‌شود که ادعای پیغمبری این شخص نیز کذب و دروغ بوده است و جهت عوامفریبی بوده است...

فرقه‌ی ضاله‌ی شیخیه برای اعلام جدایی و انشعاب از شیعه‌ی دوازده امامی، اسامی متعددی را برای خود قائل شده است که به آنها افتخار می‌کند. هر چه علمای شیعه از ایشان خواستند تا به این عمل فرقه‌گرایانه‌ی خود پایان دهند، لیکن آنان عملاً موافقت نکردند. پیروان احسایی به «شیخیه، کشفیه، پائین‌سری، احسائیه و رکنیه و...» مشهور هستند.

افرادی در تاریخ هستند که پا را فراتر از تقلب روزمره گذاشته و به فکر تقلب کلام الهی و ساخت دین قلابی و مرید پروری بودند، میرزا حسینعلی نوری از جمله‌ی این افراد بوده و در یکی از ادعاهای خود از این قاعده نادرست استفاده نموده و کلام الهی را به طور دیگری برای فریب خوردگان فرقه‌ی ضاله‌ی خود استفاده نموده است.

بهائیان (که ادعا میکنند، پیرو یک دین آسمانی هستند) وجود قیامت را به عنوان عالمی غیر از عالم دنیا نفی می‌کنند و بر این عقیده‌اند که منظور از قیامت، قیام و بعثت پیامبران در همین دنیاست. حسینعلی‌بهاء، قیامت را به عنوان عالمی دیگر غیر از این عالم که از معتقدات ادیان الهی است، به باد مسخره گرفته و این‌چنین آن را امری موهوم و خرافی قلمداد کرده است!

هرچند به نظر می‌رسد که شیخ احمد احسایی اولین کسی بوده است واژه هورقلیا را به کار برده است، اما بررسی منابع تاریخی نشان می‌دهد که قبل از وی، شیخ اشراق، ملاهادی سبزواری، ملاصدرا و.. از این واژه در آثار خود استفاده کرده‌اند. می‌توان شیخ احمد احسایی را مروج، مبین و معرف این کلمه دانست. استفاده وی از این کلمه منجر به تکفیر وی شد.

از ادلّه‌ای که بهائیان بر حقانیت علی محمد شیرازی اقامه می‌کنند، استقامت او در راه هدف است و معتقدند که این استقامت دلیل بر حقانیت اوست. در پاسخ به این ادعا، تنها به چند گزارش تاریخی از توبه‌های علی محمد شیرازی اشاره می‌کنیم. و در پایان می‌گوییم، آئینی که سرکردگانش خود را تکذیب می‌کنند و کمترین استقامتی در راه خود ندارند، آیین باطل است!