عبدالحمید طرح جنجالی خود در مصالحه فلسطینیان و اسرائیل را مسکوت گذاشت و بار دیگر به آن نپرداخت و به جای آن، در دفاع از مردم غزه درخواست کرد که دولت‌های دیگر، مردم غزه را به کشورشان راه دهند تا نجات یابند. در این‌باره باید گفت که پذیرش مردم غزه در کشوری غیر فلسطین، توطئه‌ای اسرائیلی است. مردم غزه که فهمیده‌اند این توطئه جهت اخراج آنها از فلسطین است، مهاجرت را نپذیرفته‌اند.

عبدالحمید طرحی برخلاف اسلام جهت حل مشکل فلسطین ارائه داده است؛ وی با این استدلال که چون مسلمانان نمی‌توانند دشمن را نابود یا بیرون کنند و شدنی نیست، نباید بر احقاق حق خود پافشاری کنند؛ این در حالی است که در جنگ خیبر در صدر اسلام، پس از گریختن دو گروه مسلمان از میدان جنگ و القای حس ناامیدی به دیگران پیامبر(ص) تسلیم شدن را نپذیرفت و فرمانده دیگری انتخاب کرد.

عبدالحمید با ژست انصاف و عدالت‌خواهی درباره درگیری فلسطین و اسرائیل سخن گفته و از مقررات اسلام در جنگ‌ها و رعایت قوانین اسلامی حتی در مبارزه می‌گوید و اعلام می‌کند ما عدالت‌خواهیم؛ هر طرفی که مسائل اخلاقی را رعایت نکند، مورد حمایت ما نیست، ولی در اظهاراتش غصب گذشته اسرائیل را در نظر نگرفته است.

عبدالحمید می‌گوید چون مسلمانان نمی‌توانند با اسرائیل مقابله کنند، باید با او کنار بیایند و از حق خود بگذرند؛ درحالی که در اسلام، ستم‌پذیری خود گناهی نابخشودنی است. خداوند در قرآن می‌فرماید: «به کسانی که ستم کرده‌اند متمایل مَشوید که آتش دوزخ به شما می‌رسد».

عبدالحمید با اشاره به صلح حدیبیه در صدر اسلام، طرح خود درباره صلح فلسطین و اسرائیل را راهکاری اسلامی عنوان کرد؛ درحالی که تفاوت بسیاری بین شرایط فعلی فلسطینیان با مسلمانان در زمان صلح حدیبیه است. اکنون فلسطینیان شرایطی مانند شرایط فتح مکه را دارند که اسرائیلی‌ها به توافقات خود عمل نکرده و آن را نقض کرده‌اند.

عبدالحمید در انتقاد به نظام، از رسم‌های قومش دفاع کرده و به آن‌ها افتخار می‌کند. او به جای اینکه پذیرش حکم اسلام و قانون را به مردم سفارش کند، به دولت‌مردان سفارش می‌کند لجاجت قومش را بپذیرند و بر قانون اصرار نورزند و می‌گوید: «مسئولانی که از مرکز دستوراتی می‌دهند، نسبت به این منطقه شناخت ندارند؛ مسئولان استانی آنان را متقاعد کنند.»