وهابیت
مفتیان وهابی به این بهانه که جشن میلاد پیامبر (ص) در زمان سلف مرسوم نبوده است، آن را بدعت می‌دانند؛ اما برگزاری جشن‌های ملی و حکومتی که با هزاران گناه همراه است را مشروع و جایز می‌دانند. بن باز می‌گوید: «مراسم میلاد پیامبر (ص) جایز نیست، زیرا حضرت رسول (ص)، خلفای راشدین، صحابه و دیگر تابعین این کار را انجام نداده‌اند.»
وهابیان برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام میلاد پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع) را به جشن و شادی یهود و نصارا تشبیه می کنند و آن را بدعت و حرام می دانند .ابن تیمیه برگزاری چنین مراسمی را بی پایه و اساس و بدون سابقه و ریشه تاریخی دانسته و آن را به مراسم جشن یهود و نصارا تشبیه کرده است .
وهابیان برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام تولد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه (علیهم السّلام)، قرائت قرآن، مدح رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه (علیهم السّلام) توسط مداحان، اطعام و پخش غذا و پذیرایی از مردم در این گونه مراسم‌ها را به جشن و شادی یهود و نصارا تشبیه می‌کنند و آن را بدعت و حرام می‌دانند.
در حالی‌که بیش از 120 نفر از بزرگان و علمای اهل‌سنت بر ولادت حضرت مهدی در سال 255 هجری و آغاز غیبتش در سال 260 هجری صراحت دارند، در این میان، گروهی از شبهه‌گران وهّابی با عبارات و ترفندهای گوناگون کوشیده‌اند، در اصل اینکه اساساً امام عسکری (علیه السّلام) فرزندی داشته که غیبت نموده باشد یا خیر، تشکیک کنند.
بعد از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) قحطی شد صحابه خدمت عایشه آمدند و راهکاری از ایشان خواستند. عایشه گفت کنار قبر پیغمبر (ص) یک دریچه‌ای باز کنید و خداوند را به احترام نبی مکرم قسم دهید تا باران نازل شود. صحابه همین کار را کردند و باران فراوانی نازل شد. این داستان به «حدیث قبه» یا «کواه» معروف است.
یکی از اقسام توسل، توسل به جاه و مقام پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. این بخش از توسل از سوی وهابیت انکار شده است. این در حالی است که اهل‌سنت آن را پذیرفته و بر آن تاکید می‌کنند. به عنوان مثال باید مکتب دیوبند را که جریانی فعال در میان اهل‌سنت است، نام برد.
مسلمانان در طول تاریخ، به زیارت قبور انبیا، صالحان و علما رفته و با بوسیدن، دست‌کشیدن و گذاشتن صورت بر روی قبور، انبیا، صالحان و علمای خود احترام گذاشته و به آنها تبرک جسته‌اند اما ابن‌تیمیه و اتباع وی این اعمال را حرام دانسته و مسلمانان را به شرک و کفر متهم می‌کنند و آنان را «قبورین» و «عبادت کنندگان قبرها» می‌نامند.
ابن‌تیمیه بوسیدن و دست کشیدن بر روی قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و قبور سایر انبیا (علیهم السّلام)، صالحین، صحابه و اهل‌بیت (علیهم السّلام) را جایز ندانسته و این مطلب را به تمامی علما نسبت می‌دهد. این در حالی است احمد بن حنبل پیشوای فکری وهابیان، تار مویی از پیامبر اکرم را به همراه داشت و به آن تبرک می‌جست.
قیام جهانی امام حسین (علیه السلام) مظهر نبرد حق علیه باطل بود. قیامی بود که هر چه زمان می‌گذرد، عظمت بیشتری در بین مردم جهان پیدا می‌کند و آموزه‌های آن روشن تر می‌شود. امام نه تنها برای بیداری مسلمانان آن منطقه قیام کردند، بلکه برای بیداری تمام مردم دنیا قیام کردند. می‌خواستند به مردم بفهمانند که در برابر ظلم سکوت نکنند، نکند یزیدیان زمام حکومت را...
زیارت قبور یکی از سنت‌هایی بوده است که از زمان پیامبر و صحابه وجود داشته است، ولی وهابیت به پیروی از ابن تیمیه زیارت قبور را گاهی بدعت و گاهی شرک می‌نامند.
در زمانه‌ای که عالم کفر و الحاد با تمام توان در پی جذب انسان‌ها به سمت کفر خویش هستند و شیطان در حال تحقق بخشیدن قسم خویش مبنی بر کشاندن بنی بشر به سمت جایگاه خویش در جهنم است؛ کشتی نجات حسین در مراسم اربعین هر روز و هر سال پر جمعیت‌تر می‌شود و انسان‌های بیشتری را از غرق شدن در دریای ظلمانی معاصی نجات می‌دهد.
ابن تیمیه برای دفاع نمودن از یزید که یکی از ظالمان تاریخ است، به انحاء مختلف توجیهاتی ذکر می‌کند که مورد تأیید عالمان بزرگ اهل سنت نمی‌باشد و علمای اهل سنت از ظالم حمایت نمی‌کنند. یکی از توجیهات او برای تبرئه یزید، این است که اگرچه یزید ظلم بسیاری نموده است، و سبط گرامی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را...
شاید تا به‌حال شنیده باشید که می‌گویند: «فلانی فکر و ذهنش مسخ شده است». لذا از هرراهی که بخواهید حقیقتی را به این شخص بقبولانید سرباز می‌زند. از جمله افرادی که این سخن بر او به تمام معنا صدق می‌کند ابن تیمیه بنیانگذار تفکر وهابیت است. ابن تیمه با اینکه به وقوع آنها اعتراف می‌نماید؛ اما با کمال تعجب اقدام به تبرئه یزید می‌کند.
توبه کردن نیاز به دلیل و نشان دارد و در تاریخ، نشانی از توبه‌ی یزید ثبت نشده، مضافا بر این که تنها توبه کافی نیست، بلکه در توبه شرایطی هست که یکی از آنها جبران مافات است که نه تنها چنین چیزی از یزید دیده نشده، بلکه همان‌گونه که می‌آید در دو سال پایانی از زندگی نحس او پس از واقعه کربلا نیز هر چه از او دیده شد ظلم و جنایت و خونریزی بود که «واقعه حرّه» در...