اعتقادات
یکی از گرایش‌های فکری سلفیه، مکتب دیوبندیه در شبه قاره هند است که پیرو افکار شاه ولی الله دهلوی است. با اینکه مکتب دیوبندیه در بیشتر اعتقادات شبیه به سلفیه وهابی است، اما بر خلاف وهابیت جشن میلاد برای پیامبر را جایز می‌داند. سهارنپوری در این باره می‌گوید: هیچکس مخالف ذکر و جشن تولد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیست.
علی‌رغم حسن رفتار و برخوردهایی که عالمان شیعی نسبت به اهل سنت دارند اما آنان اولین پیش شرط وحدت و تقریب با شیعه را اثبات مسلمان بودن شیعیان دانستند!
نظر وهابیت در خصوص وحدت شیعه و سنی: تقریب میان شیعه و اهل‌سنّت امکان پذیر نیست، و همانگونه که وحدت اهل‌سنت با یهود، نصارا و بت پرستان امکان‌پذیر نیست، وحدت میان شیعه و سنی هم امکان پذیر نیست؛ چرا که میان این دو گروه اختلاف اعتقادی وجود دارد.
تکفیریها معتقدند در عصر حاضر که علم پیشرفت کرده و وسائل ارتباطی مانند شبکه‌های ماهواره‌ای و اینترنت در سراسر جهان گسترش پیدا کرده است، کسی نمی‌تواند بگوید من نسبت به مسائل دینی جاهل هستم، در این صورت کسی یافت نمیشود که در جهلش معذور باشد. افزایش مفهومی مقدمات تکفیر باعث می‌شود افراد بسیار زیادی در مجموعه کفر قرار بگیرند.
ابن تیمیه در موضوع اجتهاد و تقلید با اهل سنت مخالف است و اجتهاد اهل سنت را تقلید و قبیح می‌داند.
سلف، نام فرقه‌ای است که در ظاهر به دین اسلام تمسک می‌جویند، خود را پیرو سلف صالح می‌دانند و در اعمال، رفتار و اعتقادات خود می‌کوشند از پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، صحابه و تابعین پیروی کنند. به گذشتگان از صحابه و تابعان آنان، سلفی اطلاق می‌شود، ولی در سخنان امروزی به پیروان احمد بن حنبل و اهل حدیث، سلفی می‌گویند.
ابن‌تیمیه معتقد است طلب حاجب در چیزی که برآورده شدن آن مختص خداوند است مثل شفای مریض از غیر خداوند جائز نیست. در پاسخ باید گفت که اختصاص اعمالی هم‌چون شفای مریض به خداوند صحیح نیست، بلکه بالاتر از آن هم‌چون خلقت از بشریت به اذن خداوند صورت گرفته است.
ابن‌تیمیه زیارت را بدعت می‌داند در حالی‌که اکثر علمای اسلام، زیارت را مستحب می‌دانند. تقی الدین سبکی در رد ابن‌تیمیه کتاب شفاء السقام را تألیف کرده است، تا ثابت کند که بنا بر روایات وارده در منابع اسلامی، زیارت مستحب است.
یکی از مهمترین مبانی در اندیشه‌های افراطیون و گروه‌های تکفیری، قاعده‌ای است موسوم به «من لم یکفرالکافر» که طبق آن هر کس کافری را کافر ناند خود کافر است. اما در صدر اسلام که بسیار مورد استناد و ادعای خود تکفیریها است این موضوع نبوده و صحابه اینگونه عمل نمی‌کرده‌اند. شواهد این موضوع در کتابهای اهل سنت وجود دارد.
احادیث بسیاری در برتری امیرالمومنین (علیه‌السلام) از سوی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است که یکی از آن‌ها حدیث ولایت است. این روایت از سوی ابن‌تیمیه تضعیف شده است و این در حالی است که البانی آن را صحیح می‌داند و ابن‌تیمیه را در نقد شیعیان، عجول دانسته است.
یکی از اقسام توحید، توحید عبادی است. آلوسی سلف‌گرا در تعریف، عبادت را عالی‌ترین مرتبه خضوع می‌داند. با این تعریف باید سجده حضرت یعقوب (علیه‌السلام) که عالی‌ترین مرتبه خضوع است را در مقابل حضرت یوسف (علیه‌السلام) شرک دانست!!!
ذهبی سلفی در شرح حال ابان بن‌تغلب می‌نویسد: تشیع در میان تابعین و تابع تابعین رواج داشت و اگر روایات این دسته از راویان را کنار بگذاریم، بسیاری از آثار نبوی از بین می‌رود و این کار مفسده روشنی است. بنا براین می‌توان شیعه را حافظ و نگهبان سنت نبوی دانست.
سلف‌گراها برای سنت صحابه، حجیت موضوعی قائل شده و در صدد هم‌ردیف قرار دادن سنت صحابه با سنت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند. ایشان به این مقدار اکتفا نکرده و یکی از ملاک‌های بدعت را نیز عدم پیروی از سنت صحابه قرار داده‌اند.
روش بربهاری در کتاب شرح السنه نقل گرایی محض است، به همین جهت با مباحث کلامی به شدت مخالف است.