تصاویر تاسف بار مربوط به رفتارهای زشت برخی از هموطنان در سیزده‌به‌در را می‌بینم. طبیعت را نابود کرده اند... خدا شاهد و ناظر است که اگر این تصویر مربوط به یک مراسم مذهبی بود، جماعتِ مثلاً روشنفکر، خون و خونریزی به پا می‌کردند! اما چون مربوط به روز باستانی «سیزده‌ به در» هست، هیچی به هیچی... همه سکوت کرده اند. کجاست آن همه ادعای انسانیت و انصاف؟!

محرّم که می‌آید یک عده می‌گویند: «چرانذری میدهید؟ پولش را بدهید به فقرا»! اربعین میگویند «چرا می‌روید کربلا؟ پولش را بدهید فقرا»! اما چهارشنبه سوری پارسال، 500 میلیارد تومان هزینه ترقه و آتش و نارنجک و خسارت ناشی از حوادث شد. اما هیچ کس از روشنفکرنماها به یاد فقرا نیفتادند!

چهارشنبه سوری از آن دست جشن‌هایی است که به راستی نه به درد دنیای ما می‌خورد و نه به کار آخرتِ ما می‌آید. بیاییم از دوستان و آشنایان دعوت کنیم که پولِ تجهیزاتِ این مردم‌آزاری‌‌ها و خودکشی‌ها را به نیازمندان دهیم.

علی ایّ حال، خط میخی پارسی چه جای افتخار دارد؟ وقتی که مخترعین آن آرامی و عیلامی (هم‌تباران عرب‌ها) بودند! عمده ایرانیان هم به این خط روی خوش نشان ندادند و این خط هیچ گاه بین مردم ایران رایج نشد.

باید پرسید که به راستی، جوامع شرقی، مسخره و بازیچه دستگاه‌های شبهِ علمی غربی هستند؟ یک کمک معلم آلمانی که آشنایی با زبان پارسی ندارد، بدون اینکه حتی یک نشانه از خط میخی را بشناسد به معنی کل نوشته دست یافت! آن هم بر اساس حدس و گمان!

سگ، گراز، گاومیش، گرگ، روباه، کرکس، جغد، موش، شتر کوچک، گورخر، کرم خاکی، پشمالو، کچل و...! این‌ها در فرهنگ هخامنشی فحش نبود. بلکه نام‌هایی بود که پارسیان در آن دوره روی فرزندان خود می‌گذاشتند. (والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 391).