مکاتب اهل سنت
یکی از وقایع مهمی که در زمان امام حسن عسکری (علیه‌السلام) رخ داده است و آن را به ماجرای مباهله تشبیه می‌کنند، طلب باران توسط مسیحیان سامرا ست.
یکی از احادیث و فضایل ساختگی برای ابوبکر، این حدیث است که عمر گفته است: پیامبر و ابوبکر در علم توحید سخن می‌گفتند، بین آن دو می‌نشستم مانند غلامان سیاه و نمی‌فهمیدم چه می‌گویند؛ این حدیث از لحاظ دلالت با اعتقادات دیگر اهل سنت مخالف است و علمای اهل سنت، آن را باطل و جعلی دانسته‌اند.
عالم سنی: سیّد محمّد بن علوی مالکی در نقد وهابیت نسبت به میلاد رسول اکرم(ص) می‌نویسد: منظور ما از جشن مولودی یعنی گردهمایی مسلمانان برای شنیدن سیرت آن اسوه‌ی حسنه و الگوي کامله و صلوات و سلام فرستادن بر آن جناب مستطاب و گوش دادن به مدایح و وصف‌های است که در حق حضرتش سروده شده است.
اجتماعات در جشن نبی مکرم اسلام وسیله‌ای بزرگ است برای دعوت به سوی پروردگار و فرصتی است طلایی، که شایسته است از دست نرود بلکه بر دعوت‌گران و علماء واجب است که امت را آشنا کنند به اخلاق حمیده و احوال منحصر به فرد رسول اکرم، باذکر نقد ادله مخالفین این اجتماعات.
یکی از واژه‌های رایج و پُرکاربردی که در بین وهابیت بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد، موضوع بدعت است. عالمان وهابی درصدد برآمدند تا مفهوم «بدعت» را توسعه داده و آن را شامل هر امری که جدید است معرفی کنند، این رویکرد منفی، باعث شده است به دلایل واهی بسیاری از افراد به دلیل ایجاد بدعت در دین محکوم به شرک و سپس به مرگ و فنا شوند.
برخی از علمای اهل‌سنت بر خلاف وهابیت، برپایی مراسم جشن به مناسبت میلاد پیامبر را ستایش کرده و آن را از اعمال نیک برشمرده‌اند که از جمله آنان ابن عباد است که می‌گوید: «به نظر من مولود نبوی از اعیاد مسلمین است و هر کس در آن روز شادی و سرور کرده و با پوشیدن لباس فاخر و چراغانی، شادی خود را ابراز کند، امری مباح انجام داده است.»
برخی از علمای اهل‌سنت بر خلاف وهابیت، برپایی مراسم جشن به مناسبت میلاد پیامبر را ستایش کرده و آن را از اعمال نیک برشمرده‌اند که از جمله آنان رفاعی است که می‌گوید: ادله جواز احتفال و برپایی مراسم در میلاد پیامبر بسیار است، ازجمله اینکه، تعبیری از شادی و سرور به محمد مصطفی است.
یکی از احادیث و فضایل ساختگی برای ابوبکر، این حدیث است که پیامبر به ابوبکر فرمود: ای ابوبکر! ثواب ایمان کسانی‌که تا روز قیامت به من ایمان می‌آوردند را به تو بخشیده است؛ در رد این حدیث، ابن‌جوزی و ذهبی یک راوی دروغگو در سندش ذکر کرده‌اند.
مسئله وفات یا شهادت پیامبر گرامی اسلام یکی از موارد اختلافی در جهان اسلام است؛ بطوریکه برخی از شیعیان و اهل‌سنت قائل به مسموم شدن ایشان و برخی دیگر منکر آن گردیده‌اند حاكم نيشابورى عالم معروف اهل‌سنت در كتاب معتبر المستدرك على الصحيحين و محمد بن سعد در طبقات و بخاری در صحیح خود و احمد ابن حنبل در مسندش قائل به این مطلب شده‌اند.
قبل از رحلت پیامبر اکرم، ایشان درخواست قلم و کاغذ کردند، برخی از صحابه، مانع از این درخواست شدند و سخنان نابه‌جایی گفتند، طوری‌که پیامبر اکرم ناراحت شدند و دستور دادند که از کنار بسترش بروند. برخی علمای اهل سنت گفته‌اند که آن حضرت می‌خواست جانشین پس از خود را معین و به اسم او تصریح کند، تا پس از وی نزاع و فتنه برپا نشود.
با وجود اینکه معاویه طبق نقل تاریخ فردی جنایت‌کار و سیاست‌مدار شمرده می‌شود، ولی عده‌ای صلح امام حسن با او را، دلیل بر مقدس بودن او می‌دانند و تلاش می‌کنند که او را فردی مقدس جلوه دهند، و این در حالی است که سب ولعن امام حسن که از طرف پیامبر مورد نهی واقع شده، توسط معاویه در منابع اهل سنت ذکر شده است.
انسان‌ها برای پیشرفت و تکامل جسمی و روحی خود محتاج افرادی هستند که از هر لحاظ کامل باشند، افرادی که بتوان از آنها الگو برداری کرد، لذا تلاش می‌کند پای درس انسانهای قرار بگیرد که کامل باشند تا راه رسم خوب بودن را بیاموزند، پس یکی از این افرادی که می‌شود از آن خوشه چینی کرد، وجود مبارک امام حسن مجتبی (علیه السلام) است.
امام حسن مجتبی (علیه السلام) در میان فرق اسلامی چنان می‌درخشد که الگویی تمام عیار برای مردم بود، الگویی که راه حقیقت را برای همیشه تاریخ روشن کرده است. البته دشمنان حضرت سعی در گمرنگ جلوه دادن جایگاه او را داشته‌اند، اما چون از ریشه ولایت نبوی و علوی تغذیه نمود، هیچ عیب و نقصی، آن ستاره پرنور شجره عصمت و طهارت را دچار چالش نکرد.
معاویه بن ابی سفیان یکی از افراد خبیث خاندان بنی امیه است که در فتح مکه به توسط مسلمانان، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) با رأفت و مهربانی خود آنها را بخشید و آزاد کرد، اینان در ظاهر اسلام آوردند اما در باطن هیچ اعتقادی نداشتند و منتظر فرصتی بودند تا بر گره‌ی دین اسلام سوار شوند، لذا خداوند در قرآن آنها را شجره ملعونه نامید، و بر همین اساس مسلمانان حتی اهل بیت پیامبر آنان را لعن می‌کردند