خطیب بغدادی، حکایتی از امام هادی (علیه‌السلام) نقل می‌کند که پاسخ سؤالی را علمای دربار واثق نمی‌دانستند و ایشان آن را گفت و سبط ابن جوزی نیز حکایت دیگری از درماندگی علمای دربار متوکل، که ایشان، آنان را از تحیر درآوردند.

امام هادی (علیه‌السلام)، امام دهم شیعیان، شخصیتی است که علمای اهل سنت مانند باقی اهل بیت، از ایشان به بزرگی یاد کرده، و ایشان را یکی از علمای دارای فضیلت و از زهاد و پرهیزکاران شمرده‌اند.

بیعت امام علی (ع) با خلفا از جمله مسائلی است که هنوز طراوت خاص خود را از دست نداده است. این مساله به بیعت و کیفیت بیعت امام با دیگر خلفاء می‌پردازد. آنچه می‌توان گفت این است که در میان علمای شیعه، این بیعت با اجبار صورت گرفته است و علمای اهل‌سنت نیز به این امر اشاره کرده‌اند.

علمای اهل سنت، امام باقر (علیه السلام) را از فقهای بی‌نظیر مدینه می‌شمارند، کسی‌که از ذریه پاک پیامبر اکرم است و علوم او را نشات گرفته از علم الهی می‌دانند که از پیامبر اسلام، نسل به نسل به ایشان منتقل شده است و به‌خاطر همین او را لقب باقر داده‌اند، چرا تمامی زوایای علوم را آشکار کرد و آن را توسعه داد.

در میان اهل بیت، امام صادق (علیه‌السلام) جزء کسانی بود که شاگردانی را تربیت کرد که هر یک خود مدافع مهم برای اهل بیت بودند و تمام مردمی که طالب کسب علوم اهل بیت بودند از راه دور و نزدیک رنج سفر از اقصی نقاط مختلف اسلامی را به جان می‌خریدند و عازم شهر مدینه می‌شدند.

در کتب حدیثی اهل سنت، روایتی به پیامبر نسبت داده شده که ایشان در مجلس عروسی، اگر لهو غنا نبود، اعتراض می‌کرد و می‌گفت: انصار با لهو شادمان می‌شوند، چرا نباید آوازخوان همراه داشته باشند؟! آیا توهینی سخیف‌تر، زشت‌تر از این‌گونه روایت وجود دارد؟ چرا باید پیامبر را به گونه‌ای تصویر کنیم که دشمنان از همین روایات سوء استفاده کنند؟