مباحث تاریخی
شجره خبیثه بنی امیه، همواره در دشمنی با اهل بیت رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) لحظه‌ای کوتاهی نکرده است. یکی از لکه‌های ننگی که تا ابد در دامن معاویه و دوستدارانش باقی خواهد ماند، مساله سب و لعن مقدسات اسلام است که تا سالها پس از مرگ معاویه، توهین و جسارت به اولین مسلمان دنیای اسلام، امیرالمومنین (علیه‌السلام) ادامه داشت.
از جمله اهداف مهم برای مطالعات و تحقیقات اسلام شناسی در اسرائیل، شناخت مسائل و موضوعات اختلافی میان فرقه‌ها و نحله‌های اسلامی و استفاده از آن‌ها در راستای ایجاد تفرقه میان پیروان این فرقه‌ها و نحله‌هاست.
واقعه‌ی غدیر مهم‌ترین اتفاق بعد از مبعث رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. باید گفت علت این امر مهم، ثمره‌ی رسالت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، یعنی امامت و خلافت امتداد مسیر رسالت است که عده‌ای با غصب مقام خلافت، امت را از مسیر هدایت منحرف کردند. در این‌جا یک سوال پیش می‌آید؛ آیا امیرالمومنین (علیه‌السلام) از حق خود دفاع کردند؟
به واقع شکست ظاهری و شهادت مظلومانه امام حسين عليه السلام و فرزندان پيامبر (صلى الله عليه و آله) خطّ بطلانى بود برچهل سال تبليغات مسموم بنى‌اميّه كه با نيرنگ و فريب، خود را دولت اسلامى جا زده بودند.حماسه امام حسين (عليه السلام) چهره اسلام واقعى را به مردم نشان داد و نقاب از چهره دروغ‌گويان اموى برداشت و نامشروع بودن سلطنت آنان را به اثبات رساند
هرچند امام حسن عسکری (علیه‌السلام) تمامی دوران امامت خود را در حصر خانگی و یا زندان به سر برده‌اند و مسلمانان از وجود ایشان به دلیل ظلم حکام جور عباسی، نتوانستند به بهترین شکل استفاده کنند، ولی علمای شیعه و اهل سنت به فضائلی بی‌نظیر از کرامات حضرت اشاره کرده‌اند که بیان‌کننده عظمت علمی ایشان است.
در کتب روایی اهل سنت، بر اساس اقرار و اذعان خلفای سه‌گانه، امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) را برتر از خود می‌دانستند و همواره از عمل غصب خلافت، پشیمان و سرزنش کننده‌ی خود بوده‌اند؛ اما بعضی از جاعلان عنوان، با ایجاد تحریف، این مساله را خلاف واقع نشان می‌دهند. با یک تحقیق ساده در کتب اهل سنت، برتری مولا علی (علیه‌السلام) اثبات می‌شود.
بد عهدی و بی مهری امت‌ها نسبت به انبیا و اولیای الهی، واقعیتی است که در تمام دوران‌ها، برای ادیان مختلف اتفاق افتاده است. پاداش رسالت، همواره از جانب امت‌ها در قبال تقدیر از انبیا مطرح شده و تنها پیامبری که درخواست اجر رسالت از امتش کرده، پیامبر اسلام بود. پاداش رسالت نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، مودت اهل بیت (علیهم‌السلام) است.
مورخین اهل سنت با اقرار به فضائل امام حسن (علیه‌السلام) در کتاب‌هایشان به کرامت و بزرگی و بخشش ایشان اقرار کرده‌اند. دوران حیات امام (علیه‌السلام) در زمانه‌ای سپری شد که بیشتر مسلمانان درگیر دنیاپرستی و هوای نفس بودند. امام (علیه‌السلام) با بخشش اموال خود به فقرا و آزاد کردن بندگان و زهد و دوری از دنیا، اسلام واقعی را به عالمیان نشان دادند.
شهادت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به وسیله‌ی مسمومیت، واقعیتی است که نزد بیشترعلمای مذاهب اسلامی مورد تایید است، ولی آن‌چه که جای بحث دارد، بررسی دقیق علت و نحوه‌ی شهادت حضرت است. پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز همانند بعضی از انبیای الهی که نام مبارکشان در قرآن آمده، دشمنانی قسم خورده در بین نزدیک‌ترین افراد من جمله اصحاب خود داشته‌اند.
مسئله وفات یا شهادت پیامبر گرامی اسلام یکی از موارد اختلافی در جهان اسلام است؛ بطوریکه برخی از شیعیان و اهل‌سنت قائل به مسموم شدن ایشان و برخی دیگر منکر آن گردیده‌اند حاكم نيشابورى عالم معروف اهل‌سنت در كتاب معتبر المستدرك على الصحيحين و محمد بن سعد در طبقات و بخاری در صحیح خود و احمد ابن حنبل در مسندش قائل به این مطلب شده‌اند.
رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شخصیتی هستند که در طول حیات طیبه‌ی خود، عامل هدایت بندگان خدا به جانب صراط مستقیم بوده‌اند. امروز با گذشت بیش از هزار سال از دوران زندگی ایشان، برکات وجودی ایشان شامل حال تمامی مخلوقات می‌شود، اما باید گفت، علاوه بر شیعیان، علمای اهل سنت نیز معتقد به شهادت ایشان به دلیل مسمومیت در دفعات مختلف هستند.
جنگ صفین در ماه صفر سال 37 هجری در منطقه‌ی صفین، ما بین لشکریان امیرالمؤمنین و معاویه رخ داد؛ اما آن‌چه که از اهمیت بالایی برخوردار است، شخصیت جناب عمار، صحابی جلیل‌القدر، به عنوان مدافع حق و معیار شناسایی حق از باطل است. باید گفت در نهایت جناب عمار برای دفاع از حق مولای خود، یعنی امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) به شهادت رسید.
تاریخ گویای حقایقی از مظلومیت کسانی است که از جانب خدا به عنوان هادی و راهنمای امت‌ها، بوده‌اند. مظلومیت امام مجتبی (علیه‌السلام) هنگامی آشکار می‌شود که مورخین اهل سنت پرده از حیله‌های شیطانی ثمره‌ی شجره‌ی ملعونه یعنی معاویه بردارند.
ثمره‌ی منع کتابت وصیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و منع نقل حدیث به وسیله‌ی خلیفه، چیزی غیر از انشعاب امت به هفتاد و سه فرقه نبود. عده‌ای، احادیث رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را مانعی بر سر راه خود می‌دیدند؛ با منع نقل روایت از پیامبر به تصمیمات شوم خود می‌رسیدند؛ از این‌رو با حذف حدیث، توانستند قرآن را به دلخواه خود تاویل و تفسیر کنند.