انسان‌ها برای پیشرفت و تکامل جسمی و روحی خود محتاج افرادی هستند که از هر لحاظ کامل باشند، افرادی که بتوان از آنها الگو برداری کرد، لذا تلاش می‌کند پای درس انسانهای قرار بگیرد که کامل باشند تا راه رسم خوب بودن را بیاموزند، پس یکی از این افرادی که می‌شود از آن خوشه چینی کرد، وجود مبارک امام حسن مجتبی (علیه السلام) است.

حضرت امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) نوری از آفتاب نبوّی و پرتوی از خورشید علوی هستند که در تاریخ می‌درخشند، چرا که آنها در خانه وحی دیده به جهان گشودند و در دامان پرمهر پیامبر، علی و حضرت فاطمه (علیهماالسلام) پرورش یافتند و در دوران زندگانیشان کوشیدند تا راه حقیقت را بر پویندگان آن نشان دهند و به همگان بیاموزند.

بسیاری از مورخین و محدثین سن حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) را در حدود 25 تا 28 سال دانسته‌اند. و در آن زمان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، نیز 25 ساله بودند، بنابراین تفاوت سنی بین پیامبر اکرم و حضرت خدیجه نبوده و یا حدود سه سال بوده است. حالا سؤال اینجاست که چرا برخی می‌کوشند، که سن حضرت خدیجه را چهل سال معرفی کنند؟ آن هم بر اساس نظری که...

امام سجاد چهارمین پیشوای شیعیان، بعد از شهادت پدرشان و جوّ خفقان آن زمان که زمامداران ستمگر آشکارا به احکام اسلام دهن کجی می‌کردند و جامعه را چنان به فساد آلوده کرده بودند که قیام و اصلاح ناممکن شده بود، از این‌رو برای انجام رسالت خود که هدایت و تربیت انسان‌ها بوده است، با توسل به شیوه دعا و نیایش از مکتب غنی تشیع علوی پاسداری کردند.

لعن ونفرین شیعیان ریشه در سیره اهل‌بیت پیامبر دارد. اگر اهل‌سنت این روش را نقصی برای شیعیان می‌دانند در حقیقت بر اهل‌بیت ایراد وارد نموده‌‌اند. یکی از شخصیتهای مورد قبول اهل‌سنت امام حسین است که آنان وی را بنا به فرموده پیامبر گرامی اسلام سید جوانان اهل بهشت می‌دانند. لعن و نفرین دشمنان نمونه‌ای از سیره زندگی این امام است.

بر حسب آنچه ما می‌فهمیم، بخشی از بیانات حضرت امیر (علیه السّلام) ناظر به این است که چون هدف خدای متعال از آفرینش انسان، این بود که موجودی با اختیار و انتخاب خود، راه سعادت و شقاوتش را انتخاب کند و این انتخاب، به آگاهی‌هایی احتیاج دارد که یا به طور کلی از دسترس ادراکات افراد عادی دور است، یا غالبا از آن غفلت می‌شود؛ برای اینکه این هدف تأمین شود، یعنی انسان بتواند راه سعادت خودش را بشناسد...