متاسفانه عناوین و اسم‌ها جای خود را از دست داده‌اند و بی مسمی شده‌اند. کسانی که خود را اهل سنت می‌نامند می‌بایست بیشترین عمل کنندگان به سنت باشند و سلفی‌ها باید به اطاعت بی چون و چرا از سلف صالح تن می‌دادند، اما دریغا که ایشان نه اهل سنت‌اند و نه پیرو سلف صالح. ایشان حتی با دیدن افطار کردن روزه توسط شخص پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، باز هم مصر به گرفتن روزه بودند.

ابن صباغ مالکی می‌گوید: «برخی اهل علم گفته‌اند کاظم، آن امام بزرگ منزلت است، که یگانه حجت و بزرگ بود. شب را به قیام و روز را به روزه سپری می‌کرد. به او کاظم گفتند، چون بسیار بردبار و برخطاکاران اهل گذشت بود. در نزد اهل عراق معروف به باب حوائج الی الله است. زیرا نیاز و درخواست نیازمندان را برآورده می‌سازد.

بزرگانی از اهل‌سنت از جمله بخاری، مسلم و ترمذی، در باب مناقب حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) روی هم رفته بیست فضیلت هم ذکر نکرده‌اند. حال با اين وجود، اهل‌سنت پاسخ دهند، که بعد از رحلت رسول خدا، امت با فاطمه و شوهرش و فرزندانش سر صلح و سازش داشتند یا با تمام توان خود در برابر آن بزرگواران الهی ایستادند و آن عزیزان را یکی پس از دیگری به شهادت رسانیدند؟

عالم سنی: سیّد محمّد بن علوی مالکی در نقد وهابیت نسبت به میلاد رسول اکرم(ص) می‌نویسد: منظور ما از جشن مولودی یعنی گردهمایی مسلمانان برای شنیدن سیرت آن اسوه‌ی حسنه و الگوي کامله و صلوات و سلام فرستادن بر آن جناب مستطاب و گوش دادن به مدایح و وصف‌های است که در حق حضرتش سروده شده است.

اهل سنت نیز مانند شیعیان اهل بیت را دوست دارند. اما سوال این‌جاست که اگر اهل سنت محب اهل بیت هستند، پس چرا در شادی و عزای اهل بیت خوشحال یا ناراحت نیستند! به نظر می‌رسد که تقصیر و کوتاهی از علمای اهل سنت است، که حقایق را برای مسلمانان بازگو نکرده‌اند، زیرا امام حسین از همه مسلمانان است و فقط اختصاص به شیعیان ندارد.

عبدالعزیز دهلوی می‌گوید اگر حدیثی به حد تواتر برسد در حکم آیه قرآن است. با توجه به این سخن حدیث غدیر متواتر است پس عمل به مقتضای آن مانند عمل به قرآن واجب است.