مبلّغین تشکیلات بهائیت، در مواجهه با نقد تفکرات باطل بهائی، انتقاد را مساوی با بی‌احترامی به خود دانسته و عنوان می‌کنند که باید به عقاید آنان احترام گذاشته شود! این در حالیست که احترام به عقاید باطل و مخرب بهائیت، این امکان را به پیروانش می‌دهد که به صورت سازمان‌‌یافته و بدون هیچ روشنگری درباره‌ی ماهیت پوچ آن، جامعه را به گمراهی و تباهی کشند.

پیشوایان بهائی با توسل به مظلوم‌نمایی و برانگیختن حسّ ترحم مردم نسبت به خود و همچنین به دست فراموشی سپردن خیانت‌هایشان به ایران و ایرانی، به ذکر افسانه‌سرایی‌هایی از مظلومیت ساختگی پیروانشان در ایران پرداخته‌ و به نوعی واقعه‌ی کربلای حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) را برای پیروان خود شبیه‌سازی کرده‌اند که ما در این مقاله، در مقام رد آن هستیم.

عرفان ثابتی (نماینده‌ی بهائیت در مناظرات تلویزیونی) در مصاحبه با رادیو فردا، با استناد به استدلال‌هایی پوچ، به رد باور خاتمیت پرداخت. نماینده‌ی تشکیلات بهائی در حالی بهائیت را طرفدار پلورالیسم دینی معرفی نمود که پیشوایان بهائیت با باطل شمردن غیر خود، غیربهائیان (از هر دین و مسلکی) را آماج توهین‌های خویش قرار داده‌اند.

به اذعان خواهر پیامبرخوانده‌ی بهائی، با این میزان تناقضاتی که عقل آدمی هم (جدای از شرع)، از پذیرش ادعای حسینعلی بهاء بازمی‌دارد، تنها احمق‌های زمان که مشک را از پشک (: سرگین گوسفند) تشخیص نمی‌دهند و معنی را از لفظ خالی تمییز نمی‌دهند؛ می‌توانند از مسلک ساختگی بهائیت پیروی کنند.

اشراق خاوری به نقل لوحی پرداخته که حسینعلی بهاء در آن، خبر از وعده‌ی نزول قواعد ادبی جدید مطابق با غلط‌های خود داده، اما کثرت اشتغال او، مانع از انزال آن شده است. لذا بهائیان را موظف نمود تا غلط‌های او را اصلاح کنند. اما آیا منظور بهاء از نازل نشدن وحی به دلیل اشتغالات، چیزی جز بافتن‌های جدید بوده که فرصت آن را پیدا نکرده است؟!

عبدالبهاء ادعا می‌کند که پدرش حسینعلی بهاء، با آن‌که معلّمی نداشته، فصاحت و بلاغتش چنان محیّرالعقول بوده که تمامی فصحا و بلغای عرب را به اعتراف وا داشته است! این ادعا در حالیست که یکی از ایرادات اساسی به آثار مدعی پیامبری بهائیت، اشکالات ادبی و محتوایی وارد به آن‌هاست؛ تا جایی که بهائیان را به اصلاح آثار شبه وحیانی او مجبور ساخت!