«حکیم ابوالقاسم فردوسی» در شاهنامه می‌گوید: دختران «گشتاسپ» پادشاه ایران، خواهران «اسفندیار»، هنگامی که به اسارت دشمن درآمدند، ناله می‌کردند که سرِمان برهنه است و اگر از این ننگ، بمیریم، جا دارد. در فرهنگ ایران باستانی؛ برهنه بودن سر برای دختران ایران، مایه ننگ بود. جا دارد که دختران ما به اصالت خود وفادار باشند و بازیچه رسانه‌های ابلیس نشوند.

کوروش نمی‌تواند عامل اتحاد ایرانیان باشد. چون بسیاری از ایرانیان (به ویژه تُرکها و عرب‌ها) هیچ پیوندی با کوروش ندارند. در ثانی، تجربه دفاع مقدس نشان داد که کوروش نمی‌توان عامل اتحاد ایرانیان باشد. چنان که دیدیم به محض شروع جنگ تحمیلی، ناگهان نام و یاد کوروش از جامعه محو شد و رزمندگان ما این غیورترین جوانان ایران، نام محمد و آل محمد (علیهم السلام) را بر زبان می‌آوردند تا قوت و تسلی خاطر بیابند.

گفت: اهل غزه، عرب هستند، چرا ما مردمان آریایی‌ها باید شریک درد و رنج آن‌ها باشیم؟ گفتم به خاطر دین، به خاطر انسانیت، اصلاً این حرف‌ها به کنار، طبق منابع کهن ایرانی، عرب‌ها (تازیان) اصالتاً ایرانی هستندو آن‌ها از تبار تاز، نوه‌ی سیامک پسر کیومرث اند.

گردیه، یکی از خردمندترین زنان در ایران باستان بود که شرح زندگی او در شاهنامه بیان شده است. نکته قابل توجه آنکه به گفته حکیم ابوالقاسم فردوسی، گردیه با چادر در جامعه حضور می‌یافت.

اغلب زرتشتیان ایران با با موضع‌گیری‌های شرافتمندانه به حمایت از ستمدیدگان غزه پرداختند. شوربختانه برخی (اندکی) از زرتشتیان و نوزرتشتیان هم تمایل و گرایش احساسی به رژیم موقت و حرامزاده صهیونیستی دارند.

معاویه، قرآن را بر سر نیزه کرد تا قرآن ناطق امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام را خانه‌نشین کند. در حقیقت، معاویه با ظاهری مسلمان، به جنگ اسلام آمد. باستان‌گرایان نیز کوروش و شعارهای میهن‌پرستانه را بر سر نیزه کرده‌اند تا ایران را زمین بزنند. به عبارتی، با ظاهری ایران‌ دوستانه به جنگ ایران آمدند.